Mijn wereld

Muiden, middelpunt der Aarde


Het is donker buiten en de gordijnen zijn dicht.

Hier lig ik te mijmeren op mijn bank voor de televisie, die uit staat. Het zijn de donkere dagen voor Kerst, zo noemt men dat. Kun je wel zeggen!

Ik ben op dit moment alleen. Alleen met mijn gedachten in een donkere kamer. Doorgaans staan er gezellig minstens 3 beeldschermen aan in mijn huiskamer, maximaal 6(!), maar nu even niet
Tijdens mijn vroegere werk keek vaak op zo’n 10 schermen, of meer en als ik dan thuis kwam zette ik mijn computerschermen aan en mijn tv. Aan beelden heb ik nooit gebrek gehad, haha

Mijmer, mijmer…Onze grote thuisplaneet met een omtrek van ruim 40.000 km suist met 1600 km/h door de kosmos. Maar ik zie hem niet. En ook die 6.79 miljard mensen niet, die er volgens Wikipedia op rond moeten lopen. Dat zijn wel erg veel mensen in mijn omgeving…
Toch zie ik ze niet. Lekker rustig, maar ook een enge gedachte, dat er maar 1 hoeft te zijn, die bij me wil inbreken, mijn familie iets aan wil doen of missschien nu al bezig is om mijn auto te stelen, zucht

Via mijn beeldschermen kan ik wel de hele wereld zien. Gisteren had ik heel luxe en prettig een langdurige live beeld/audio-verbinding met mijn vriend in Keulen en ondertussen schreef ik heen en weer met een leuke vrouw op Kreta, die ik nog nooit ontmoet heb

Mijmer, mijmer…Ik heb al mijn hele leven die vreemde gedachte bij me, dat als je mensen niet ziet, ze er op dat moment ook niet zijn. Beetje zoals kleine kinderen redeneren. "Als je je handen voor je gezicht doet, dan zien anderen jou ook niet". Grappig. Waarom denk ik dat altijd? Misschien vind ik die gedachte wel rustgevend, geen gevaar, even geen verantwoording afleggen aan al die mensen, die jou een goed hart toedragen…of niet…

Het laatste jaar ben ik steeds actiever geworden op FaceBook. Ik heb inmiddels een discussiegroepje van zo’n tien man/vrouw. Internationaal. Mijn gesprekspartners wonen in Noord Amerika, Polen, Portugal, Engeland, Belgie, Canada en Schotland. Via groepsmailtjes spreken we met elkaar over allerhande onderwerpen en we leren elkaar steeds beter kennen.
Mijn intentie is om met elkaar over serieuze onderwerpen te praten, maar meestal ontaardt het in wederzijdse aanhankelijksbetuigingen, nu ja, ook goed, haha

Mijmer, mijmer…Heeft een bol een centrum? Ja? Dan weet ik wel, waar dat middelpunt zich, wat mij betreft, bevindt :
@de laatste barkruk /van de nieuwe bar/caféOmeKo/Muiden/Nederland/Europa/de Wereld/ons zonnestelsel/de Melkweg/de Kosmos/????? Haha
Kijk naar de foto bovenaan deze pagina! De mensen op de NoordPool zitten nu continu in het donker, daar ga je pas van mijmeren; peins, peins…

Terry
Volgens onze koningin zijn Internetcontacten inferieur aan echte ontmoetingen met vrienden en familie. Ik ben het niet eens met deze antieke dame uit een vroeger tijdperk.
Als mijn vriend Terry Baldwinson uit Leeds zou komen te overlijden, dan zou ik in staat zijn om zijn begrafenis te gaan bezoeken, ook al ken ik hem alleen via de bits en de bytes, die hij naar mij stuurt en ook al heb ik hem nog nooit in real life ontmoet. “Tijd om hem NU op te zoeken” zeggen mijn vrienden dan… ☺Tja, tuurlijk, virtuele contacten kunnen de echte ontmoetingen natuurlijk nooit vervangen

Mijmer. Mijmer…Verrek, ik heb ineens geen werk meer…weinig inkomen…shit, what happened?.
Dit was een raar jaar. Ik geloof dat ik nog in de rouw ben. Al die leuke foto’s, die ik de afgelopen jaren maakte op mijn werk in de tv-studio’s komen stuk voor stuk voorbij op mijn screensaver. Ik begin weerstand te voelen tegen de plaatjes, die mij zo pijnlijk goed herinneren aan andere tijden. Betere tijden? Neuh, uh…nee, uh, weetniet

Steeds meer mensen zijn het afgelopen jaar overgestapt op FaceBook en hebben vaak hun Hyves account opgezegd. Dat lijkt niets bijzonders, maar FaceBook wordt een tweede Google, wat ik je brom, IS het al. “Welke andere community?”
De hele wereld verbonden via een apparaat, dat tien jaar geleden slechts nog werd gezien als een speeltje voor pukkelige pubernerds

Mijmer, mijmer…Als ik een uitzending zie, die uit Studio Plantage komt, denk ik “Daar hoor IK nu te zitten”. Ik blijf me er ongemakkelijk bij voelen, dat een ander mijn werk doet. Grrr...Grote kans, dat het een stagair is, die ik met zoveel enthousiasme begeleid heb, zuur…Maar ik gun die kinderen het beste. Denk, denk, IS dat echt zo?

Afgelopen jaar kocht ik mijn eerste smartphone. Via een constant aanwezige Internet verbinding ben ik nu 24 uur per dag online.
Vannacht sliep ik bijna, toen ik op mijn iPhone een FaceBook notificatie hoorde en toch nog maar even vanuit mijn bed een reactie teruggaf...
Man, het moet niet veel gekker worden! Dit doorbreekt mijn veilige afstand tot de boze buitenwereld als ik in mijn bed lig te mijmeren over die voortsnellende grote wereld met al die mensen er op, al die gevaren, ontwikkelingen en onzekerheden, terwijl ik mezelf dan toch wel even als de enige aardbewoner wil beschouwen…

Eigenlijk zou ik...

Snurk, snurk…een mens peinst wat af….Mmm, lekker bedje


Willem

De kloof

“People are the companies’ greatest assets”

Zojuist zag ik een aflevering van “Undercover boss”

In het programma “daalt” de directeur van een bedrijf af naar de werkvloer om een ander perspectief op zijn bedrijf te leren zien. Hij trekt zijn Armanipak uit, laat zijn baard staan, doet een wollen mutsje op en gaat bijna op een echte arbeider lijken. Hij werkt aan de lopende band, maakt wc’s schoon of doet ander zwaar en vaak smerig werk.
Hij leert, onverwacht door hemzelf, dat zijn laagbetaalde en slecht gewaardeerde medewerkers trots zijn op hun werk en hun gezamenlijke bedrijf.
Na afloop worden de gefilmde medewerkers naar het hoofdkantoor gehaald en krijgen, zenuwachtig als ze zijn, bij het demasqué ineens allerlei complimenten te horen

Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten kijken

Waar komt toch die kloof vandaan tussen leidinggevenden en de mensen “op de vloer”?

De motivatie en trouw van personeelsleden aan een bedrijf wordt vaak onderschat. Ten onrechte wordt er gedacht, dat inhuurmensen ideaal voor een bedrijf zijn, omdat ze niet continue op de loonlijst staan en dus in slappe tijden zelf met de gebakken peren komen te zitten en niet de aandeelhouders.
Dit is niet waar

Juist een vaste verbinding met het bedrijf motiveert mensen om hun stinkende best te doen en zodoende betere resultaten te behalen. Complimenten van de directe chef hebben grote waarde voor vast personeel

Er is veel veranderd. Ik ken nog een verhaal, van toen ik bij Philips werkte. De grote baas van Philips Telecommunicatie kwam een kijkje nemen in de Mechanische Werkplaats. Iedereen wist het en had zijn vloer piekfijn schoongeveegd. Behalve Bram, die ook nog eens de mooiste werkstukken maakte van iedereen. “ Jij bent zeker de enige, Bram, die hier gewerkt heeft vandaag?” vroeg de directeur. Hij wist dat je rond een draaibank nooit een schone vloer kon hebben…En er bestond nog een goede relatie tussen “hoog en laag”

Managers, die verstand hebben van het werk, waarmee de winst geboekt moet worden, zijn zeldzaam geworden en medewerkers zijn vakjes in een Exelstaat. Je stopt er salaris in en via een formule (100% salaris + rendement) op het vakje moet er meer geld uitkomen. Is dat resultaat, via Jaarurennorm en Billable (géén zelfstandig naamwoord!), te laag, dan ben je niet waardevol en gaat de werkgever op den duur via slinkse wijzen afscheid van je nemen.
Dat een bedrijf ook het doel heeft om met behulp van goeie vakmensen iets moois af te leveren telt niet meer

Dit alles in schrille tegenstelling tot mijn werkelijkheid. De collega’s, die ik gekend heb en de mensen in het bedoelde tv-programma zijn heel loyaal aan hun bedrijf en zeer ingenomen met hun werk, hoe zwaar en smerig soms ook.
Vroeger had je de Ideeënbus, waarmee iedereen zijn bijdrage kon leveren aan verbeteringen in het arbeidsproces. Het werd toentertijd kennelijk door de leiding waardevol gevonden om te horen, wat de betrokkenen wilden verbeteren aan hun werkproces. Het mes sneed aan twee kanten

Vanuit de kantoren, die gelegen zijn op ivoren torens in afgelegen donkere jungles, lijkt het wellicht zo, dat lager opgeleiden domme ongeïnteresseerde loonslaven zijn, die zich het liefs ziek melden.
Ook dit is niet waar

Misschien is het ook wel niet waar, dat “managers” er allemaal zo over denken, maar die moeten zichzelf dan maar verdedigen. Mijn ervaring is dat de kloof tussen witte boorden en t-shirts groot is en dat daar zonder integere en geloofwaardige tv-programma’s als “Terug naar de vloer” oid. ook geen verandering meer in zal komen.
Jammer, dat de trouw, betrokkenheid, trots, toewijding en loyaliteit van mensen op de vloer tegenwoordig zo slecht ingeschat en zo moeilijk begrepen wordt door diegenen, die het daar juist van moeten hebben, als zij het bedrijf tot een prettige werkgever willen maken, waar iedereen dan ook nog eens financieel beter van wordt (in die volgorde, dus)

De hoofdpersonen in het tv-programma kunnen hun ogen en oren niet geloven, als zij ineens door de belangrijkste chef in het zonnetje gezet worden en ik voel met hen mee.
Het is werkelijk hartverwarmend om een mooie band te zien ontstaan tussen twee mensen, die uiteindelijk hetzelfde doel nastreven, ook al leefden ze aan weerszijden van een kloof.
Maar het blijft tv, de werkelijkheid is weerbarstiger

Het is december en eerdaags zullen de oekazes over "meer je best doen, meer meedenken, nog winstgevender worden” wel weer zonder kerstpakket en zonder eindejaarsuitkering op de mat van het plebs vallen…

Tja, waar komt die kloof vandaan? Ik weet het niet, maar die kloof kan alleen geslecht worden door betrokken, warme, vriendelijke en mooie mensen…van beide berghellingen

Ik weet inmiddels, dat “werk” een veel belangrijker rol speelde in mijn leven dan ik bewust was (…zolang ik een baan had :-).
Ook ik was ooit trots op mijn bedrijf en mijn vak, maar daar zit nu niemand meer op te wachten,

Willem, 9 december 2010

Teleurstelling

Wederom heb ik een teleurstelling moeten verwerken

Begin september jl. ging ik met de huidige chef “Beeld” praten van mijn vorige werkgever. Ik vroeg hem, of ik door hem eventueel ingehuurd kon worden als freelance beeldtechnicus. Ik gaf aan, dat de regisseur en productiemensen van Holland Sport aangegeven hadden, dat zij mijn vertrek betreurden en mij graag terug wilden als vaste man bij hun programma

De chef zou mijn vraag in behandeling nemen, maar gaf aan, dat hij nog druk was met zich inwerken in zijn nieuwe baan. Het kon wel even duren, voordat ik antwoord zou krijgen

Gisteren belde hij mij dan op en vertelde me, dat zijn chef het niet zit zitten met me “gezien ervaringen in het verleden met mij”…

Ik heb sinds 1990 met veel plezier in Studio Plantage gewerkt en bouwde daar een goede werkrelatie met mijn klanten op. Er is nooit iets naars voorgevallen en regisseurs werkten graag met me. Wat die “ervaringen” zijn is mij dus een raadsel

Dit alles doet weer pijn en ik voel me “aangeschoten wild”. Ik begin me nu af te vragen, wat er nog meer achter mijn ontslag stak, maar dat zal ik wel nooit te horen krijgen

Het is een vreemde gewaarwording om voor de tweede keer door hetzelfde bedrijf afgewezen te worden en daar dan weer van te schrikken; ik had tenslotte alle narigheden al verwerkt, dacht ik

Rest mij te zeggen, dat de chef Beeld zeer welwillend was, maar hij moet zich dus ook schikken naar hogere inzichten. Ik bedank hem voor zijn inzet in deze en ga mij verder beraden op mijn toekomst

Terug naar de vloer

Inmiddels heb ik al weer 5 maanden niet gewerkt. Gisteren ging ik op uitnodiging van mijn vriend en oud-collega Dick Kamphuis voor het eerst een kijkje nemen in de WesterGasFabriek(*) in Amsterdam, de nieuwe studio, die opvolger had moeten worden van mijn geliefde Studio Plantage. Plantage draait (toch) nog een jaartje door, maar “De Wereld draait door” en “Pauw & Witteman” worden nu wel vanuit de “WesterGas” uitgezonden

Op een stormachtige avond ging ik met Jolanda naar Amsterdam. We kwamen aan op een totaal onbekend terrein in het donker en in een razende storm. Hoe vreemd kan een kat zich in een pakhuis voelen? De omgeving, de gebouwen en de technische ruimtes...alles was vreemd voor me

Maar eenmaal in gesprek met al die oude bekenden voelde ik me al gauw weer een beetje thuis. Sommige mensen groetten mij minzaam, zoals je mensen groet, die je elke dag ziet. Waarschijnlijk hadden ze geen idee, dat ik al zolang weg ben. Zo gaat dat begrijpelijkerwijs in deze wereld, waar je soms maandenlang niet met elkaar werkt :-)

Maar de meeste begroetingen waren hartverwarmend. Ik voelde me een beetje het verloren kind, dat uiteindelijk weer eens papa en mama opzoekt. Ik beschouw veel oud-collega’s van me als vrienden. Sommigen hebben mij inmiddels thuis opgezocht en een aantal bezoekt zelfs bijeenkomsten van Willem’s BorrelClub(*)

Het studiogebouw ziet er mooi ingericht uit (de buitenkant ga ik in de zomer wel eens bewonderen). Ik weet natuurlijk niet, hoe alles er bij stond, toen de boel werd overgenomen, maar ik kan me heel goed voorstellen, hoeveel werk er verricht is om 2 studio’s, een restaurant/bar, montageruimte, klima enz. te realiseren in een gebouw, dat daar nooit voor bedoeld is geweest

Mijn grootste belangstelling ging natuurlijk uit naar de technische ruimtes en met name de techneuten daarin. Dick ontving ons hartelijk, hoewel hij, volgens zijn zeggen, net die dag wat drukker was met storingen ed. dan normaal. Niets bijzonders, dat hoort bij de dagelijkse routine. (ook in ziekenhuizen “prutsen” onderhoudstechnici met de spullen, die ons in leven moeten houden, om maar wat te noemen)

Hans Leideritz was shader van dienst en Martine van der Scheer “deed het licht”. Maurits Harmsen zat aan de prachtige tape-op positie. Het weerzien was heel prettig, maar ook wel verwarrend voor me. De sfeer in de CKK (CameraControleKamer) was ouderwets gezellig en niet veranderd, maar alle apparatuur wel. Het shaden op de “plastic” vergelijkmonitor zou me echt zwaar vallen.
Het gezamenlijk kletsen over van alles en nog wat (met name over iPhone apps...) heb ik wel gemist. Tegenwoordig heb ik na een paar dagen thuis (computeren) echt de behoefte om mensen te ontmoeten en gewoon even bij te kletsen (en ga dan dus maar naar de kroeg, die ik niet meer kan betalen, haha). Ik heb de sociale functie van werken lange tijd onderschat, moet ik nu bekennen...

Technisch ziet het er allemaal perfect uit, maar de algemene klacht was toch wel, dat de sfeer nog lang niet die van Plantage heeft bereikt en andersom, dat Studio Plantage de twee VARA programma’s wel mist. Niet vreemd, aangezien we er met z’n allen 20 jaar over gedaan hebben om van Plantage te maken wat het was

Ik heb een mooie avond gehad met een klein deel van al die goede collega’s van vroeger, Dicky bedankt!
Het was fijn, om de sfeer weer te proeven en om vakmensen zoals Martine, Hans, Alex, Dick, Pieter, Caroline, Paul, Shanne, Justus en noem maar op weer bezig te zien met waar zij met zoveel liefde voor hun vak zo goed in zijn

Ik heb lange tijd gedacht, dat de WesterGas voor mij geen freelance optie zou zijn, maar daar denk ik nu wat genuanceerder over...dus wie weet?



Willem, 12 november 2010

* Links :
WesterGasfabriek in Het Parool
www.willemsborrelclub.nl
www.omroepfoto.nl/
Foto's bij "Terug naar de vloer"

Arm maar gelukkig

Ik heb inmiddels 3 maanden niet gewerkt

Dat is, buiten de ervaring om ontslagen te worden, op zich al een vreemde gewaarwording.
Lange tijd heb ik het leven als een aaneenschakeling van verplichtingen gezien

Toen ik 4 jaar oud was, nam mijn tante Bep mij mee naar de kleuterschool. Ik was een “late leerling” (jarig in oktober) en van mijn moeder hoefde ik nog niet naar school, maar mijn tante, die ouder was dan mijn moeder, besliste dat er een einde kwam aan mijn vrije leventje als kleuter. 4 jaar van mijn leven hoefde ik helemaal niets, maar daar kwam nu ongevraagd een einde aan…

Kleuterschool, lagere school, MULO, PhilipsSchool, Philips en NOS/NOB/DutchView…Alles volgde elkaar naadloos op en ik bleef maar filosoferen over absolute vrijheid. Ik weet al lang, dat vrijheid niet bestaat, al was het maar omdat ieder mens en ieder dier moet werken om in leven te blijven… (…en ook rijke mensen hebben zo hun zorgen ;-)

Ik had geen hekel aan school en ook werken heb ik niet altijd vervelend gevonden, maar zoals het cliché wil “gaat er wel heel veel tijd inzitten”. Ik vond werk nog al eens een “hinderlijke onderbreking” (nog een cliché) van het bezig zijn met mijn hobbies. Maar als ik na mijn werk dan weer naar huis reed, verheugde ik me destemeer op mijn computer, die thuis geduldig op me wachtte


Mijn hobbyruimte
En nu…voor het eerst sinds mijn kindertijd, heb ik drie maanden van mijn leven aan mezelf kunnen wijden! Ik beschouw dat feit op zich als een enorme luxe. Ik weet van vrienden in de kroeg, dat velen in een zwart gat vielen na hun ontslag of pensioen. Ze gingen dan maar uit verveling in het café zitten met teveel biertjes… Ikke niet, haha (hoewel ik die hobby ook nog steeds bezig, maar dan voor de gezelligheid en om toch nog een beetje onder de mensen te zijn, goeie smoes, nietwaar? ;-)

Maar de schaduwzijde van dit alles is, dat ik nu maar een schamel inkomen heb. Iets meer dan bijstand zou ik het willen noemen; zonder een bedrag aan te geven. En dat feit begint langzamerhand tot me door te dringen. Mijn banksaldo boert nu toch echt achteruit

Ik ben me ineens behoorlijk bewust geworden van mijn uitgavegedrag. Als je nergens op hoeft te letten, geef je wel erg gemakkelijk veel geld uit, merk ik nu. Ik wil echt bezuinigen, maar ik schrik van allerlei betalingen, die ik vroeger zonder nadenken deed. Wat is benzine duur; wat is roken kostbaar! (nee, dat heb ik nooit een legitieme reden gevonden om te stoppen ;-)

Ik ga al mijn inkomsten en uitgaven maar tegenover elkaar zetten en bereken dan hoeveel zakgeld ik mezelf per week ga meegeven. Terug naar diezelfde kindertijd, met een kwartje zakgeld per week, waarmee mijn ouders me gelukkig wel een goed bewustzijn meegaven over geld, hoewel ik als ouwe man nog steeds alles moet terugrekenen naar die “good old” Gulden om te weten wat iets kost, haha

Ik heb nu beide zijden van de medaille gezien en denk nu, dat er een middenweg moet komen tussen mijn inkomen en mijn “vrij zijn”. Wel werken, maar geen 50 uur per week tegen een matig loon en wel uitgebreid en met veel plezier aan mijn hobbies werken, maar (helaas) niet 7 dagen per week…

Sommige oud-collega’s zijn jong overleden na een lang werkzaam leven en hebben niet kunnen genieten van hun “oude dag”. Ik heb een beetje het gevoel, dat ik met pensioen ben en leuke dingen kan gaan doen, maar zonder genoeg geld is dat ook weer een moeilijke opgave…dilemma’s, dilemma’s in het leven...

Conclusie : ik ben arm maar gelukkig en in de toekomst hoop ik een nieuwe balans te vinden tussen werk en vrije tijd

Groet van Willem

Mijn nieuwe coach

Dinsdag 6 juli. Ditmaal reed ik zonder Jolanda naar Huizen. Ze kan natuurlijk niet altijd mijn handje vasthouden. Hoeft ook niet, ik ging vol zelfvertrouwen op stap

Maar spannend was het wel. Wat voor iemand gaat mijn leven vanaf nu beïnvloeden? Ik zei wel eens : “Mijn planner bepaalt mijn hele sociale leven”. Overdreven natuurlijk, maar zolang ik niet stinkend rijk ben, zal ik moeten werken en dus altijd aan minstens één iemand verantwoording af moeten leggen. Niets bijzonders, maar ik heb nog altijd een droom van totale vrijheid. Keep dreaming, Willem…

Na 36 jaar premies betalen, heb ik nu recht op 38 maanden WW, maar dat gaat niet vanzelf

Mijn coach bleek een man. Prima, maar ik hoopte op een vrouw. In 2006 werd er suikerziekte bij mij geconstateerd. 18,6 voor de ingewijde…Ik werd verordonneerd om me bij een diëtiste te melden. Zij hielp me bij het leren omgaan met mijn ongezonde gewoontes. Toen ik een keer bij haar aan tafel instortte en een half uur lang zat te huilen, wees ze mij door naar een personal counselor. Ook een vrouw. Ik noem haar mijn therapeute. Door haar zag in, dat ik langzaamaan uit mijn werk gegroeid was. Toen mijn chef echt vervelend begon te doen, nam ik een advocate in de hand, die mij begeleidde naar een beëindigingcontract. Dit is in een notedop, hoe ik aangekomen ben bij waar ik me nu bevind. Een serie vrouwen, die professioneel het beste met me voor hadden en die ik dankbaar ben

En nu dus een man. Ik zal zijn echte naam om begrijpelijke redenen niet noemen, dus houd ik het op ‘Peter’

Peter ontving me op beleefde wijze in een soort kantoortuin. Veel privacy heb je dus niet daar. Lastig voor Peter(?); ongemakkelijk voor de client(!). Vlotjes nam hij zijn verhaal met me door. Elke vraag, die ik hem probeerde te stellen, kapte hij routinematig af. Hij had dit al duizend keer gedaan, merkte ik. Bovendien zei hij me, dat ik één van de 40.000 ingeschrevenen was!

Voorzichtig deelde hij mij mee, dat hij het somber inzag voor de omroep in Nederland. Ik zal wel nooit weten, hoeveel collega’s zich al gemeld hebben in de kantoortuin… en hoeveel er nog zullen komen. Wat een verspilling van vakmanschap en jarenlang opgedane kennis

Voorlopig is mijn eerste opdracht om te netwerken in mijn eigen omgeving. Dus praten met beeldcollega’s en andere mensen uit mijn recente werkomgeving. Ik moet aftasten, hoe mijn kansen liggen, wat mijn eigen vakgebied betreft. Dat wordt in deze beginperiode als solliciteren beschouwd

Er ligt een traject van ongeveer een jaar voor me, waarin ik passend werk moet zoeken. Na dat jaar is alles, dat er aangeboden wordt ‘passend’…
Vanuit de overheid begrijp ik dit standpunt, maar welke werkgever zit te wachten op een ongemotiveerde ‘oude man’, die een heel ander vak heeft geleerd? Dit kan alleen lukken als ik ongeschoold werk vind, dat ik geweldig mooi vind om te doen tegen een minieme vergoeding…

Mijn ingediende cv moest ‘opgepimpt’ worden volgens de regels van het UWV. Dat heb ik inmiddels gedaan en in mijn WerkM@p gezet; een website, waarmee je alle contacten onderhoudt met je coach

Ok, Willem gaat netwerken. Wat een naar woord heb ik dat altijd gevonden. Het riekt naar slijmballerij en foute zelfpromotie, maar dat zal ik wel verkeerd hebben. Ik heb altijd gevonden, dat mijn werkwijzen reclame genoeg moeten zijn voor mijn klanten. Ik hoop, dat de regisseurs, die zeiden mij te willen inhuren woord houden, want passend werk zal voorlopig wel beeldtechnisch zijn…

-

Overigens : inmiddels weet ik, dat de afdeling Beeld een nieuwe chef heeft. Ik ken hem, Hans. Een goeie kerel. Hoe zou hij staan tegenover de ‘niet genoeg inzetbare’ beeldtechnicus Willem???

Eerste kennismaking

Woensdag 1 juli 2010 ging ik voor het eerst kennismaken met het UWV

Het was één van die warme zomerdagen, waarop je eigenlijk op het strand wilt liggen. Mijn vriendin Jolanda had nog vakantie, maar ik had met mijn stomme kop een afspraak gemaakt voor deze dag. Enfin, ik moest toch ook wel aan de slag om mijn uitkering te regelen

Door middel van een kleine formule was de duur van mijn WW uitkering op 38 maanden bepaald, wat tevens het maximum is tegenwoordig

In juni had ik mijn DigiDcode aangevraagd en mij digitaal aangemeld bij www.werk.nl als werkzoekende en vroeg ik de uitkering aan. Kort hierop werd ik gebeld om een voorlichtingsbijeenkomst bij te wonen. Het adres : Werkplein Gooi Noord, Plein 2000, nummer 33, Huizen….Klein autistje als ik ben bracht alleen dit adres me al in verwarring…Werkplein? Gooi Noord, het ziekenhuis? 2000? Is dat het huisnummer? En die 33 dan? Poeh, wat ga ik toch slecht om met nieuwe situaties

Overigens is Werkplein Gooi Noord een werkbedrijf van het UWV en een fusie met het oude CWI; 't is maar dat je het weet...

Ik was zó gestressed die dag, dat ik Jolanda vroeg om met me mee te gaan en dat deed ze gelukkig.
We bereikten de lokatie heel vlot, helemaal doordat mijn Vlaamssprekende vriendin TomTom ons hielp. Wat een uitkomst is dat toch, ik vraag me al heel lang af, hoe we dat vroeger deden. Dik Stratenboek op de hoedenplank en gewoon de weg vragen, werkte dat? Haha

Ik parkeerde mijn auto in de gratis parkeergarage en om de hoek was Werkplein Gooi Noord gezeteld in een vreemde ruimte met glazen kantoortjes, waar overal de deuren van openstonden vanwege de hitte. Rondlopend konden we allerlei leuke privegesprekken volgen. Een nieuwe wereld, een nieuwe ervaring

We waren vroeg en de eersten, maar na verloop van tijd verschenen er nog meer ‘zielige kanslozen’ zoals mijn schoonzuster dat ooit eens noemde ;-) In een krap zaaltje hoorden zo’n 15 man/vrouw een dame aan, die in hoog tempo ons voorlichtte hoe zij te werk gaan. En vooral hoe wij te werk moesten gaan

Drie mannen, type bouwvakker, die elkaar kennelijk goed kenden, pruttelden, dat er tegenwoordig wel erg veel van de werkloze verwacht wordt. Even bellen naar aanleiding van een advertentie in de krant volstaat echt niet meer. De uitkeringstrekker moet via Internet met het UWV communiceren; cv uploaden, sollicitaties melden enz., waar niet iedereen gecharmeerd van was. Via een speciale eigen pagina, de zogenaamde Werkm@p, sta je altijd in contact met je persoonlijke coach

Met die coach heb ik een afspraak gemaakt voor volgende week dinsdag 12.00h. Mij benieuwen, wie dat is en wat ik allemaal te horen zal krijgen

Welkom

1 juli 2010

Op dit blog wil ik vertellen over mijn ervaringen als werkloze, of beter gezegd 'inbetween jobs', zoals sommigen prefereren

Vandaag ben ik voor het eerst in mijn leven zonder baan. Ik zal veel nieuwe zaken tegenkomen en daarom heb ik de behoefte één en ander op te schrijven en met mijn vrienden te delen

Met een lach en een traan... :-)