Mijn nieuwe coach

Dinsdag 6 juli. Ditmaal reed ik zonder Jolanda naar Huizen. Ze kan natuurlijk niet altijd mijn handje vasthouden. Hoeft ook niet, ik ging vol zelfvertrouwen op stap

Maar spannend was het wel. Wat voor iemand gaat mijn leven vanaf nu beïnvloeden? Ik zei wel eens : “Mijn planner bepaalt mijn hele sociale leven”. Overdreven natuurlijk, maar zolang ik niet stinkend rijk ben, zal ik moeten werken en dus altijd aan minstens één iemand verantwoording af moeten leggen. Niets bijzonders, maar ik heb nog altijd een droom van totale vrijheid. Keep dreaming, Willem…

Na 36 jaar premies betalen, heb ik nu recht op 38 maanden WW, maar dat gaat niet vanzelf

Mijn coach bleek een man. Prima, maar ik hoopte op een vrouw. In 2006 werd er suikerziekte bij mij geconstateerd. 18,6 voor de ingewijde…Ik werd verordonneerd om me bij een diëtiste te melden. Zij hielp me bij het leren omgaan met mijn ongezonde gewoontes. Toen ik een keer bij haar aan tafel instortte en een half uur lang zat te huilen, wees ze mij door naar een personal counselor. Ook een vrouw. Ik noem haar mijn therapeute. Door haar zag in, dat ik langzaamaan uit mijn werk gegroeid was. Toen mijn chef echt vervelend begon te doen, nam ik een advocate in de hand, die mij begeleidde naar een beëindigingcontract. Dit is in een notedop, hoe ik aangekomen ben bij waar ik me nu bevind. Een serie vrouwen, die professioneel het beste met me voor hadden en die ik dankbaar ben

En nu dus een man. Ik zal zijn echte naam om begrijpelijke redenen niet noemen, dus houd ik het op ‘Peter’

Peter ontving me op beleefde wijze in een soort kantoortuin. Veel privacy heb je dus niet daar. Lastig voor Peter(?); ongemakkelijk voor de client(!). Vlotjes nam hij zijn verhaal met me door. Elke vraag, die ik hem probeerde te stellen, kapte hij routinematig af. Hij had dit al duizend keer gedaan, merkte ik. Bovendien zei hij me, dat ik één van de 40.000 ingeschrevenen was!

Voorzichtig deelde hij mij mee, dat hij het somber inzag voor de omroep in Nederland. Ik zal wel nooit weten, hoeveel collega’s zich al gemeld hebben in de kantoortuin… en hoeveel er nog zullen komen. Wat een verspilling van vakmanschap en jarenlang opgedane kennis

Voorlopig is mijn eerste opdracht om te netwerken in mijn eigen omgeving. Dus praten met beeldcollega’s en andere mensen uit mijn recente werkomgeving. Ik moet aftasten, hoe mijn kansen liggen, wat mijn eigen vakgebied betreft. Dat wordt in deze beginperiode als solliciteren beschouwd

Er ligt een traject van ongeveer een jaar voor me, waarin ik passend werk moet zoeken. Na dat jaar is alles, dat er aangeboden wordt ‘passend’…
Vanuit de overheid begrijp ik dit standpunt, maar welke werkgever zit te wachten op een ongemotiveerde ‘oude man’, die een heel ander vak heeft geleerd? Dit kan alleen lukken als ik ongeschoold werk vind, dat ik geweldig mooi vind om te doen tegen een minieme vergoeding…

Mijn ingediende cv moest ‘opgepimpt’ worden volgens de regels van het UWV. Dat heb ik inmiddels gedaan en in mijn WerkM@p gezet; een website, waarmee je alle contacten onderhoudt met je coach

Ok, Willem gaat netwerken. Wat een naar woord heb ik dat altijd gevonden. Het riekt naar slijmballerij en foute zelfpromotie, maar dat zal ik wel verkeerd hebben. Ik heb altijd gevonden, dat mijn werkwijzen reclame genoeg moeten zijn voor mijn klanten. Ik hoop, dat de regisseurs, die zeiden mij te willen inhuren woord houden, want passend werk zal voorlopig wel beeldtechnisch zijn…

-

Overigens : inmiddels weet ik, dat de afdeling Beeld een nieuwe chef heeft. Ik ken hem, Hans. Een goeie kerel. Hoe zou hij staan tegenover de ‘niet genoeg inzetbare’ beeldtechnicus Willem???