Ik mag gaan studeren!

28 november 2010 ging ik met een oud-collega naar een open dag van het CMM (College of MultiMedia @Amsterdam *). Dankzij deze, inmiddels goeie, vriendin woonde ik workshops bij over de opleidingen WebDevelopment, het bouwen van websites en FCP, het video-monteren met Final Cut Pro

Ik was meteen al enthousiast over de leermiddelen en de lessen. Iedere leerling heeft er in de klas een eigen Apple iMac tot haar beschikking en ik leerde meteen al zaken, waar ik nog nooit van gehoord had en die ik meteen kon gaan toepassen

Thuisgekomen trok ik de conclusie, dat ik de opleiding eigenlijk wel moest gaan doen.
Zoals genoegzaam bekend is, bouw ik al zo’n 5 jaar websites. De software, die ik daar voor gebruik is dezelfde als op de school : Adobe DreamWeaver. Deze hobby heb ik mij eigen gemaakt als autodidact. Nadeel van deze manier van leren vind ik, dat je “gaten” in je vakkennis krijgt. Je zoekt op, wat je wilt weten en laat onbewust betere methoden en oplossingen liggen. Met een studie zou ik deze gaten kunnen dichten en in staat zijn mijn vaardigheden uit te breiden. Met als resultaat (nog ;-) mooiere flashy(!) websites en betere beroepskansen in de toekomst

Ik regelde voor 4 januari jl. een adviserend gesprek met de Cursusleider van de school. Hij gaf aan, dat ik goede kansen had om toegelaten te worden op het CMM.
Met name mijn ervaring met (software) programmeren, wat ik ook als autodidactische hobbyist deed, sprak hem aan. Cursusleider vertelde over nieuwbakken leerlingen, die nog nooit van “Variabelen” gehoord hadden (even voor de insiders, sorry). Een leerling, die zelf al software geschreven had, zou hij verwelkomen, maar ik moest nog wel een intakegesprek voeren, nadat ik me had aangemeld

Volgende stap was…het UWV toestemming vragen om te mogen studeren.
Ik krijg voor 40 uur per week een WW uitkering en dus moet ik ook 40 uur per week beschikbaar zijn voor werk. Dat is de wet en daar zal ik, zoals iedereen, rekening mee moeten houden.
Toen ik mijn werkcoach bij het UWV, die ik gewoon “Coach” zal noemen, belde om een afspraak te maken met haar, moest ik meteen maar aan de telefoon uitleggen, waar het om ging. De reactie van Coach was : Nee, kan niet en ik vertel je maar vast, dat we niet meer financieel kunnen bijdragen aan opleidingen.
ZO!
Daar kon ik het mee doen. Geen afspraak met haar en mijn hoop en goede humeur de grond ingeslagen. Na zoveel tegenslag en twijfel de laatste tijd kwam dat hard aan. Vandaar mijn trieste uitroep in mijn vorige blog „No Blog today"…
Overigens mocht ik nog wel mijn voorstel in mijn WerkM@p (*) stoppen, waarover straks meer

19 januari jl. stuurde ik via hun site een uitgebreide mail aan Coach over mijn voornemen, stelde daarin de vragen over mijn mogelijkheden en wachtte af

Ik raadpleegde ondertussen goede vrienden over mijn situatie. Men raadde mij aan om sollicitaties aan ICT bedrijven naar het UWV op te sturen en toch brutaal om een vergoeding te vragen.
Ik voelde me beroerd, omdat ik moest dealen over zaken, waar ik geen verstand van had met mensen, die ik niet kon inschatten en wachtte nog steeds op een antwoord

Afgelopen vrijdag wilde ik toch wel eens weten, waar ik aan toe was. Communicatie met zo’n overheidsinstelling als het UWV gaat niet vanzelf. Je krijgt een webpagina bij hen, waarmee je alle contacten onderhoudt : de zogenaamde WerkM@P. Inloggen doe je met je nieuw verworven DigiD code. Deze website is zeer onpraktisch in de omgang, wat trouwens ook door Coach beaamd wordt. Wanneer je eindelijk ingelogd bent, staat er altijd een bericht op, over het weer offline geweest zijn van de website en de kostbare documenten, die weer verloren gegaan zijn.
Ook staat er een telefoonnummer van Coach vermeld. Maar als je dat belt, krijg je de overbekende meneer CallCenter…”Kies 1, als u een ondernemer bent. Kies 2 als u ons wilt ombrengen. Kies 3 als…” Vervolgens mocht ik voor de zoveelste keer in mijn leven mijn geboortedatum opgeven; ik ken hem al bijna uit mijn hoofd, hahaha.
CallCenter zei, dat Coach niet bereikbaar was. Hij zou haar de opdracht geven om mij binnen 24 uur terug te bellen, wat door het ingesloten weekend neerkwam op uiterijk maandag 13:15H…
”Belt u ons niet! Wij bellen U toch ook niet?” :-(

Maar verdomd! Maandag jl., rond 12:00H werd ik gebeld door Coach. En het werd nog een vriendelijk gesprek ook. Ze begreep mijn situatie en…..
IK KREEG TOESTEMMING!
Dit ging een stuk makkelijker dan ik dacht. Nix vacatures opsturen, gelukkig

Maarrrrr…geld was er dus echt niet voor me. Jammer eigenlijk, dat je je leven lang betaalt voor geldpotjes, die tegen de tijd, dat je er aanspraak op wil maken, leeg zijn.
Ik kan nog wel een loopbaanbegeleiding krijgen en een workshop “Webmaster in zijn eigen eenmansbedrijf met behoud van WW”, zo beloofde Coach verontschuldigend

Er viel echt een last van mijn schouders. Ik had wekenlang tegen dit gesprek op gezien. Ik kan het heel slecht hebben, als mensen mij koeioneren(), maar dat was dus niet nodig geweest. Ik kon van start gaan, heerlijk

Zoals ik al eens eerder in een blog schreef; ik heb mijn leven lang als een aaneenschakeling van verplichtingen gezien. Nu ga ik eindelijk eens iets doen, waar ik zelf voor gekozen heb!
De teleurstelling van mijn ontslag is veranderd in een kans om hoger op te komen en dat werd wel een keertje tijd

Na alle felicitaties op FB(ruim 40!) kreeg ik meteen al een aanbod om een site te gaan bouwen voor een klant, maar dat heb ik even op de lange baan geschoven. Nu eerst maar eens mijn skills verbeteren

De opleiding „MultiMedia Engineer” bestaat uit 3 modules en eind deze maand start Module 1 “WebDevelopment”. Ik moet dus nog een intakegesprek voeren, maar CursusLeider zag daar geen obstakels voor me

En wat ga je dan daarna doen, Willem? Ik weet het nog niet precies, natuurlijk, maar ik zou idd een bedrijfje kunnen oprichten, waar ik met behulp van prettige, vakkundige en aardige mensen mooie en goeie websites zou kunnen leveren.
Ik zou het heerlijk vinden, om mijn eigen standaard van kwaliteit en dienstverlening in een eigen zaak toe te kunnen passen.
…Misschien start ik wel een FaceBook voor Muiden, klein beginnen, haha

Ik heb nu weer een rol in het leven. Ik wist vroeger niet, dat ik dat zo belangrijk zou vinden, maar om de vraag “Wat doe je?” te beantwoorden met “Studeren” bevalt me nu al uitstekend!

Willem, 1 februari 2011


* Link naar CMM
* Link naar WerkM@p

No blog today

Ik zou wel een blog willen schrijven

Uiteraard zou dat weer moeten gaan over mijn ervaringen als werkloze en mijn huidige plannen om weer te gaan studeren. Maar ik ben veel te lui, balorig en chagreinig daarvoor

Ik heb nergens zin in. Ik voel me nog te moe om koffie te zetten of om dit stukje verder te schrijven

K*t UWV (!) zeikerds…was ik net zo positief, willen ze mijn voorgenomen opleiding saboteren &^%#$@

Later dan maar…

Willem

Een nieuw jaar

Het is maandag 3 januari en ik moet even afkicken van alle gezelligheid. De kerstversiering hangt nog, but the party is over

Jarenlang zag ik tegen de maand december op, omdat ik altijd afhankelijk was van mijn planner om met de feestdagen vrij te kunnen hebben. “Werken met de feestdagen hoort nu eenmaal bij dit bedrijf”, werd er dan bestraffend gezegd, als ik weer eens mopperde. Yeah, I know, maar dat troostte mij nooit. Nu had ik daar dus voor het eerst niets meer mee te maken en dat beviel me prima!
En, zoals het er nu voor staat, ben ik zelfs eindelijk eens vrij tussen Nieuwjaar en Kerst, oud geintje, haha

Mijn vriendin Jolanda had twee weken vakantie en ik ervoer de afgelopen tijd ook als zodanig. Alsof ik ook vakantie had

Zonder baan heb je vreemd genoeg ook geen vrije weken meer, geen snipperdag, niet eens even een uurtje pauze, aangezien deze begrippen gerelateerd zijn aan die bijzondere tijdsinvulling, die werk heet.
Het gelukzalige gevoel om even de tijd voor jezelf te hebben overvalt me niet meer. Dit alles is een kwestie van bewustzijn, leer ik mijzelf

Nu iedereen FaceBook weer even achter zich laat met de opmerking “Weer aan de slag” of zoiets, ben ik me zeer bewust van het feit, dat ik ook vandaag weer vrij ben. “Vrij”, maar zo voel ik dat dus niet

Op het werk was de eerste week van januari er altijd 1, waarin je iedereen weer “voor het eerst “ tegenkwam en waarin ik probeerde te onthouden, wie ik al gehad had met mijn oprechte “Gelukkig NieuwJaar”, “De beste wensen” en “Al het goede” om maar een beetje te varieren op hetzelfde thema. Altijd gemeend, maar na een paar dagen ook wel weer genoeg.
“Mag ik je nog de hand schudden”? “Jawel, na een week houd ik er mee op, maar voor jou maak ik een uitzondering, hoor”. Cliché werkgrapjes

Het zijn ongeschreven wetten, die we volgen. Elke dag “goeiemorgen” en elk jaar een keer “Happy NewYear”, je kunt er niet onderuit en zo hoort het ook, hoewel we ons er ook in 1 keer van af zouden kunnen maken door elke pasgeboren baby „Prettig leven” te wensen...

Voor het eerst maak ik dat alles niet mee. Daarentegen kwam ik nu mijn onderbuurman tegen en met hem voltrok het proces precies zoals beschreven; gelukwensen aan elkaar en een praatje. Die buurman had ik niet ontmoet, als ik op mijn werk was geweest, denk ik dan maar. Het verschuift

Mijn sociale leven is verschoven naar mijn huis en naar het cafe. Niet noodzakelijk met drank trouwens; ik ga ook vaak gewoon even in de pub koffie drinken met mijn maten om bij te praten. Dit is geen verantwoording afleggen, maar toch…haha.
“Thuis zitten” is, wat alcohol betreft, overigens wel gevaarlijk voor notoire innemers … I deal with it, ook al heb ik genoeg hobby’s

6 van de 38 maanden uitkering zijn al weer voorbij, het gaat hard. Morgen heb ik een adviesgesprek met een school. Ik denk er over na om een opleiding te gaan volgen. Nadere details zullen spoedig volgen, maar ik zou het wel prettig vinden om weer “verplichtingen” te hebben, hoe gek dat misschien ook klinkt uit mijn mond.
Ik, die zo vrij wilde zijn, haha

Zoals ik al in een eerder blog vertelde, heb ik altijd gedroomd over “totale vrijheid” (whatever that should be). Na een half jaartje studeren op dit begrip, ben ik er nog steeds niet uit, hoe die vrijheid er uit zou moeten zien, maar ik vermoed, dat een opleiding weer wat meer inhoud zou geven aan mijn leven

Moet dat dan : “inhoud”? Tuurlijk, dat weet iedereen, alleen… is dat dmv. werk, je gezin, je kinderen, je hobby’s, de computer, social networks, je filosofieën, de kroeg? Een combinatie van al die zaken, waarschijnlijk. Ik trap hier een paar open deurtjes in, geloof ik, maar het zijn de gedachtensprongetjes, waar ik me momenteel mee bezig houd

Wat zal het nieuwe jaar mij brengen, geen idee, maar ik ben heel benieuwd. Hoe zal het mijn dierbaren vergaan? Hoe zullen mijn relaties met oud-collega’s zich ontwikkelen? Heb ik echt afscheid genomen van de tv-wereld, waar ik 31 jaar vertoefde?
Hoe zal het met mijn bejaarde ouders verder gaan?
Zal ik alsnog gevraagd worden om te komen freelancen in mijn oude vak en hoe zal ik daar mee omgaan?
Gaat het mijn jongste broer lukken om op zichzelf te wonen? Zal hij weer met me om willen gaan? En kan ik dat nog?

Ook dit jaar zal weer veel zorgen met zich meebrengen, maar natuurlijk ook weer een mooie lente en veel prettige ontmoetingen met mooie mensen, denk ik, hoop ik, (Deo volente, Inshalah, etc… :-)

Op het eerder genoemde FaceBook stromen inmiddels de hartverwarmende en bemoedigende woorden binnen na mijn cri du coeur (niet iedereen is kennelijk aan het werk ;-), merci mes amies!

Ik wens een ieder een gezonde, voorspoedige en bevredigende, harmonieuze toekomst


Ok, ik ga meer weer eens verder met mijn boek, tijd zat!

Willem

Link :
FaceBook „cri du coeur"