Mijn wereld

Muiden, middelpunt der Aarde


Het is donker buiten en de gordijnen zijn dicht.

Hier lig ik te mijmeren op mijn bank voor de televisie, die uit staat. Het zijn de donkere dagen voor Kerst, zo noemt men dat. Kun je wel zeggen!

Ik ben op dit moment alleen. Alleen met mijn gedachten in een donkere kamer. Doorgaans staan er gezellig minstens 3 beeldschermen aan in mijn huiskamer, maximaal 6(!), maar nu even niet
Tijdens mijn vroegere werk keek vaak op zo’n 10 schermen, of meer en als ik dan thuis kwam zette ik mijn computerschermen aan en mijn tv. Aan beelden heb ik nooit gebrek gehad, haha

Mijmer, mijmer…Onze grote thuisplaneet met een omtrek van ruim 40.000 km suist met 1600 km/h door de kosmos. Maar ik zie hem niet. En ook die 6.79 miljard mensen niet, die er volgens Wikipedia op rond moeten lopen. Dat zijn wel erg veel mensen in mijn omgeving…
Toch zie ik ze niet. Lekker rustig, maar ook een enge gedachte, dat er maar 1 hoeft te zijn, die bij me wil inbreken, mijn familie iets aan wil doen of missschien nu al bezig is om mijn auto te stelen, zucht

Via mijn beeldschermen kan ik wel de hele wereld zien. Gisteren had ik heel luxe en prettig een langdurige live beeld/audio-verbinding met mijn vriend in Keulen en ondertussen schreef ik heen en weer met een leuke vrouw op Kreta, die ik nog nooit ontmoet heb

Mijmer, mijmer…Ik heb al mijn hele leven die vreemde gedachte bij me, dat als je mensen niet ziet, ze er op dat moment ook niet zijn. Beetje zoals kleine kinderen redeneren. "Als je je handen voor je gezicht doet, dan zien anderen jou ook niet". Grappig. Waarom denk ik dat altijd? Misschien vind ik die gedachte wel rustgevend, geen gevaar, even geen verantwoording afleggen aan al die mensen, die jou een goed hart toedragen…of niet…

Het laatste jaar ben ik steeds actiever geworden op FaceBook. Ik heb inmiddels een discussiegroepje van zo’n tien man/vrouw. Internationaal. Mijn gesprekspartners wonen in Noord Amerika, Polen, Portugal, Engeland, Belgie, Canada en Schotland. Via groepsmailtjes spreken we met elkaar over allerhande onderwerpen en we leren elkaar steeds beter kennen.
Mijn intentie is om met elkaar over serieuze onderwerpen te praten, maar meestal ontaardt het in wederzijdse aanhankelijksbetuigingen, nu ja, ook goed, haha

Mijmer, mijmer…Heeft een bol een centrum? Ja? Dan weet ik wel, waar dat middelpunt zich, wat mij betreft, bevindt :
@de laatste barkruk /van de nieuwe bar/caféOmeKo/Muiden/Nederland/Europa/de Wereld/ons zonnestelsel/de Melkweg/de Kosmos/????? Haha
Kijk naar de foto bovenaan deze pagina! De mensen op de NoordPool zitten nu continu in het donker, daar ga je pas van mijmeren; peins, peins…

Terry
Volgens onze koningin zijn Internetcontacten inferieur aan echte ontmoetingen met vrienden en familie. Ik ben het niet eens met deze antieke dame uit een vroeger tijdperk.
Als mijn vriend Terry Baldwinson uit Leeds zou komen te overlijden, dan zou ik in staat zijn om zijn begrafenis te gaan bezoeken, ook al ken ik hem alleen via de bits en de bytes, die hij naar mij stuurt en ook al heb ik hem nog nooit in real life ontmoet. “Tijd om hem NU op te zoeken” zeggen mijn vrienden dan… ☺Tja, tuurlijk, virtuele contacten kunnen de echte ontmoetingen natuurlijk nooit vervangen

Mijmer. Mijmer…Verrek, ik heb ineens geen werk meer…weinig inkomen…shit, what happened?.
Dit was een raar jaar. Ik geloof dat ik nog in de rouw ben. Al die leuke foto’s, die ik de afgelopen jaren maakte op mijn werk in de tv-studio’s komen stuk voor stuk voorbij op mijn screensaver. Ik begin weerstand te voelen tegen de plaatjes, die mij zo pijnlijk goed herinneren aan andere tijden. Betere tijden? Neuh, uh…nee, uh, weetniet

Steeds meer mensen zijn het afgelopen jaar overgestapt op FaceBook en hebben vaak hun Hyves account opgezegd. Dat lijkt niets bijzonders, maar FaceBook wordt een tweede Google, wat ik je brom, IS het al. “Welke andere community?”
De hele wereld verbonden via een apparaat, dat tien jaar geleden slechts nog werd gezien als een speeltje voor pukkelige pubernerds

Mijmer, mijmer…Als ik een uitzending zie, die uit Studio Plantage komt, denk ik “Daar hoor IK nu te zitten”. Ik blijf me er ongemakkelijk bij voelen, dat een ander mijn werk doet. Grrr...Grote kans, dat het een stagair is, die ik met zoveel enthousiasme begeleid heb, zuur…Maar ik gun die kinderen het beste. Denk, denk, IS dat echt zo?

Afgelopen jaar kocht ik mijn eerste smartphone. Via een constant aanwezige Internet verbinding ben ik nu 24 uur per dag online.
Vannacht sliep ik bijna, toen ik op mijn iPhone een FaceBook notificatie hoorde en toch nog maar even vanuit mijn bed een reactie teruggaf...
Man, het moet niet veel gekker worden! Dit doorbreekt mijn veilige afstand tot de boze buitenwereld als ik in mijn bed lig te mijmeren over die voortsnellende grote wereld met al die mensen er op, al die gevaren, ontwikkelingen en onzekerheden, terwijl ik mezelf dan toch wel even als de enige aardbewoner wil beschouwen…

Eigenlijk zou ik...

Snurk, snurk…een mens peinst wat af….Mmm, lekker bedje


Willem

De kloof

“People are the companies’ greatest assets”

Zojuist zag ik een aflevering van “Undercover boss”

In het programma “daalt” de directeur van een bedrijf af naar de werkvloer om een ander perspectief op zijn bedrijf te leren zien. Hij trekt zijn Armanipak uit, laat zijn baard staan, doet een wollen mutsje op en gaat bijna op een echte arbeider lijken. Hij werkt aan de lopende band, maakt wc’s schoon of doet ander zwaar en vaak smerig werk.
Hij leert, onverwacht door hemzelf, dat zijn laagbetaalde en slecht gewaardeerde medewerkers trots zijn op hun werk en hun gezamenlijke bedrijf.
Na afloop worden de gefilmde medewerkers naar het hoofdkantoor gehaald en krijgen, zenuwachtig als ze zijn, bij het demasqué ineens allerlei complimenten te horen

Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten kijken

Waar komt toch die kloof vandaan tussen leidinggevenden en de mensen “op de vloer”?

De motivatie en trouw van personeelsleden aan een bedrijf wordt vaak onderschat. Ten onrechte wordt er gedacht, dat inhuurmensen ideaal voor een bedrijf zijn, omdat ze niet continue op de loonlijst staan en dus in slappe tijden zelf met de gebakken peren komen te zitten en niet de aandeelhouders.
Dit is niet waar

Juist een vaste verbinding met het bedrijf motiveert mensen om hun stinkende best te doen en zodoende betere resultaten te behalen. Complimenten van de directe chef hebben grote waarde voor vast personeel

Er is veel veranderd. Ik ken nog een verhaal, van toen ik bij Philips werkte. De grote baas van Philips Telecommunicatie kwam een kijkje nemen in de Mechanische Werkplaats. Iedereen wist het en had zijn vloer piekfijn schoongeveegd. Behalve Bram, die ook nog eens de mooiste werkstukken maakte van iedereen. “ Jij bent zeker de enige, Bram, die hier gewerkt heeft vandaag?” vroeg de directeur. Hij wist dat je rond een draaibank nooit een schone vloer kon hebben…En er bestond nog een goede relatie tussen “hoog en laag”

Managers, die verstand hebben van het werk, waarmee de winst geboekt moet worden, zijn zeldzaam geworden en medewerkers zijn vakjes in een Exelstaat. Je stopt er salaris in en via een formule (100% salaris + rendement) op het vakje moet er meer geld uitkomen. Is dat resultaat, via Jaarurennorm en Billable (géén zelfstandig naamwoord!), te laag, dan ben je niet waardevol en gaat de werkgever op den duur via slinkse wijzen afscheid van je nemen.
Dat een bedrijf ook het doel heeft om met behulp van goeie vakmensen iets moois af te leveren telt niet meer

Dit alles in schrille tegenstelling tot mijn werkelijkheid. De collega’s, die ik gekend heb en de mensen in het bedoelde tv-programma zijn heel loyaal aan hun bedrijf en zeer ingenomen met hun werk, hoe zwaar en smerig soms ook.
Vroeger had je de Ideeënbus, waarmee iedereen zijn bijdrage kon leveren aan verbeteringen in het arbeidsproces. Het werd toentertijd kennelijk door de leiding waardevol gevonden om te horen, wat de betrokkenen wilden verbeteren aan hun werkproces. Het mes sneed aan twee kanten

Vanuit de kantoren, die gelegen zijn op ivoren torens in afgelegen donkere jungles, lijkt het wellicht zo, dat lager opgeleiden domme ongeïnteresseerde loonslaven zijn, die zich het liefs ziek melden.
Ook dit is niet waar

Misschien is het ook wel niet waar, dat “managers” er allemaal zo over denken, maar die moeten zichzelf dan maar verdedigen. Mijn ervaring is dat de kloof tussen witte boorden en t-shirts groot is en dat daar zonder integere en geloofwaardige tv-programma’s als “Terug naar de vloer” oid. ook geen verandering meer in zal komen.
Jammer, dat de trouw, betrokkenheid, trots, toewijding en loyaliteit van mensen op de vloer tegenwoordig zo slecht ingeschat en zo moeilijk begrepen wordt door diegenen, die het daar juist van moeten hebben, als zij het bedrijf tot een prettige werkgever willen maken, waar iedereen dan ook nog eens financieel beter van wordt (in die volgorde, dus)

De hoofdpersonen in het tv-programma kunnen hun ogen en oren niet geloven, als zij ineens door de belangrijkste chef in het zonnetje gezet worden en ik voel met hen mee.
Het is werkelijk hartverwarmend om een mooie band te zien ontstaan tussen twee mensen, die uiteindelijk hetzelfde doel nastreven, ook al leefden ze aan weerszijden van een kloof.
Maar het blijft tv, de werkelijkheid is weerbarstiger

Het is december en eerdaags zullen de oekazes over "meer je best doen, meer meedenken, nog winstgevender worden” wel weer zonder kerstpakket en zonder eindejaarsuitkering op de mat van het plebs vallen…

Tja, waar komt die kloof vandaan? Ik weet het niet, maar die kloof kan alleen geslecht worden door betrokken, warme, vriendelijke en mooie mensen…van beide berghellingen

Ik weet inmiddels, dat “werk” een veel belangrijker rol speelde in mijn leven dan ik bewust was (…zolang ik een baan had :-).
Ook ik was ooit trots op mijn bedrijf en mijn vak, maar daar zit nu niemand meer op te wachten,

Willem, 9 december 2010