Zojuist zag ik een aflevering van “Undercover boss”
In het programma “daalt” de directeur van een bedrijf af naar de werkvloer om een ander perspectief op zijn bedrijf te leren zien. Hij trekt zijn Armanipak uit, laat zijn baard staan, doet een wollen mutsje op en gaat bijna op een echte arbeider lijken. Hij werkt aan de lopende band, maakt wc’s schoon of doet ander zwaar en vaak smerig werk.
Hij leert, onverwacht door hemzelf, dat zijn laagbetaalde en slecht gewaardeerde medewerkers trots zijn op hun werk en hun gezamenlijke bedrijf.
Na afloop worden de gefilmde medewerkers naar het hoofdkantoor gehaald en krijgen, zenuwachtig als ze zijn, bij het demasqué ineens allerlei complimenten te horen
Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten kijken
Waar komt toch die kloof vandaan tussen leidinggevenden en de mensen “op de vloer”?
De motivatie en trouw van personeelsleden aan een bedrijf wordt vaak onderschat. Ten onrechte wordt er gedacht, dat inhuurmensen ideaal voor een bedrijf zijn, omdat ze niet continue op de loonlijst staan en dus in slappe tijden zelf met de gebakken peren komen te zitten en niet de aandeelhouders.
Dit is niet waar
Juist een vaste verbinding met het bedrijf motiveert mensen om hun stinkende best te doen en zodoende betere resultaten te behalen. Complimenten van de directe chef hebben grote waarde voor vast personeel
Er is veel veranderd. Ik ken nog een verhaal, van toen ik bij Philips werkte. De grote baas van Philips Telecommunicatie kwam een kijkje nemen in de Mechanische Werkplaats. Iedereen wist het en had zijn vloer piekfijn schoongeveegd. Behalve Bram, die ook nog eens de mooiste werkstukken maakte van iedereen. “ Jij bent zeker de enige, Bram, die hier gewerkt heeft vandaag?” vroeg de directeur. Hij wist dat je rond een draaibank nooit een schone vloer kon hebben…En er bestond nog een goede relatie tussen “hoog en laag”
Managers, die verstand hebben van het werk, waarmee de winst geboekt moet worden, zijn zeldzaam geworden en medewerkers zijn vakjes in een Exelstaat. Je stopt er salaris in en via een formule (100% salaris + rendement) op het vakje moet er meer geld uitkomen. Is dat resultaat, via Jaarurennorm en Billable (géén zelfstandig naamwoord!), te laag, dan ben je niet waardevol en gaat de werkgever op den duur via slinkse wijzen afscheid van je nemen.
Dat een bedrijf ook het doel heeft om met behulp van goeie vakmensen iets moois af te leveren telt niet meer
Dit alles in schrille tegenstelling tot mijn werkelijkheid. De collega’s, die ik gekend heb en de mensen in het bedoelde tv-programma zijn heel loyaal aan hun bedrijf en zeer ingenomen met hun werk, hoe zwaar en smerig soms ook.
Vroeger had je de Ideeënbus, waarmee iedereen zijn bijdrage kon leveren aan verbeteringen in het arbeidsproces. Het werd toentertijd kennelijk door de leiding waardevol gevonden om te horen, wat de betrokkenen wilden verbeteren aan hun werkproces. Het mes sneed aan twee kanten
Vanuit de kantoren, die gelegen zijn op ivoren torens in afgelegen donkere jungles, lijkt het wellicht zo, dat lager opgeleiden domme ongeïnteresseerde loonslaven zijn, die zich het liefs ziek melden.
Ook dit is niet waar
Misschien is het ook wel niet waar, dat “managers” er allemaal zo over denken, maar die moeten zichzelf dan maar verdedigen. Mijn ervaring is dat de kloof tussen witte boorden en t-shirts groot is en dat daar zonder integere en geloofwaardige tv-programma’s als “Terug naar de vloer” oid. ook geen verandering meer in zal komen.
Jammer, dat de trouw, betrokkenheid, trots, toewijding en loyaliteit van mensen op de vloer tegenwoordig zo slecht ingeschat en zo moeilijk begrepen wordt door diegenen, die het daar juist van moeten hebben, als zij het bedrijf tot een prettige werkgever willen maken, waar iedereen dan ook nog eens financieel beter van wordt (in die volgorde, dus)
De hoofdpersonen in het tv-programma kunnen hun ogen en oren niet geloven, als zij ineens door de belangrijkste chef in het zonnetje gezet worden en ik voel met hen mee.
Het is werkelijk hartverwarmend om een mooie band te zien ontstaan tussen twee mensen, die uiteindelijk hetzelfde doel nastreven, ook al leefden ze aan weerszijden van een kloof.
Maar het blijft tv, de werkelijkheid is weerbarstiger
Het is december en eerdaags zullen de oekazes over "meer je best doen, meer meedenken, nog winstgevender worden” wel weer zonder kerstpakket en zonder eindejaarsuitkering op de mat van het plebs vallen…
Tja, waar komt die kloof vandaan? Ik weet het niet, maar die kloof kan alleen geslecht worden door betrokken, warme, vriendelijke en mooie mensen…van beide berghellingen
Ik weet inmiddels, dat “werk” een veel belangrijker rol speelde in mijn leven dan ik bewust was (…zolang ik een baan had :-).
Ook ik was ooit trots op mijn bedrijf en mijn vak, maar daar zit nu niemand meer op te wachten,
Willem, 9 december 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten