Mijn wereld

Muiden, middelpunt der Aarde


Het is donker buiten en de gordijnen zijn dicht.

Hier lig ik te mijmeren op mijn bank voor de televisie, die uit staat. Het zijn de donkere dagen voor Kerst, zo noemt men dat. Kun je wel zeggen!

Ik ben op dit moment alleen. Alleen met mijn gedachten in een donkere kamer. Doorgaans staan er gezellig minstens 3 beeldschermen aan in mijn huiskamer, maximaal 6(!), maar nu even niet
Tijdens mijn vroegere werk keek vaak op zo’n 10 schermen, of meer en als ik dan thuis kwam zette ik mijn computerschermen aan en mijn tv. Aan beelden heb ik nooit gebrek gehad, haha

Mijmer, mijmer…Onze grote thuisplaneet met een omtrek van ruim 40.000 km suist met 1600 km/h door de kosmos. Maar ik zie hem niet. En ook die 6.79 miljard mensen niet, die er volgens Wikipedia op rond moeten lopen. Dat zijn wel erg veel mensen in mijn omgeving…
Toch zie ik ze niet. Lekker rustig, maar ook een enge gedachte, dat er maar 1 hoeft te zijn, die bij me wil inbreken, mijn familie iets aan wil doen of missschien nu al bezig is om mijn auto te stelen, zucht

Via mijn beeldschermen kan ik wel de hele wereld zien. Gisteren had ik heel luxe en prettig een langdurige live beeld/audio-verbinding met mijn vriend in Keulen en ondertussen schreef ik heen en weer met een leuke vrouw op Kreta, die ik nog nooit ontmoet heb

Mijmer, mijmer…Ik heb al mijn hele leven die vreemde gedachte bij me, dat als je mensen niet ziet, ze er op dat moment ook niet zijn. Beetje zoals kleine kinderen redeneren. "Als je je handen voor je gezicht doet, dan zien anderen jou ook niet". Grappig. Waarom denk ik dat altijd? Misschien vind ik die gedachte wel rustgevend, geen gevaar, even geen verantwoording afleggen aan al die mensen, die jou een goed hart toedragen…of niet…

Het laatste jaar ben ik steeds actiever geworden op FaceBook. Ik heb inmiddels een discussiegroepje van zo’n tien man/vrouw. Internationaal. Mijn gesprekspartners wonen in Noord Amerika, Polen, Portugal, Engeland, Belgie, Canada en Schotland. Via groepsmailtjes spreken we met elkaar over allerhande onderwerpen en we leren elkaar steeds beter kennen.
Mijn intentie is om met elkaar over serieuze onderwerpen te praten, maar meestal ontaardt het in wederzijdse aanhankelijksbetuigingen, nu ja, ook goed, haha

Mijmer, mijmer…Heeft een bol een centrum? Ja? Dan weet ik wel, waar dat middelpunt zich, wat mij betreft, bevindt :
@de laatste barkruk /van de nieuwe bar/caféOmeKo/Muiden/Nederland/Europa/de Wereld/ons zonnestelsel/de Melkweg/de Kosmos/????? Haha
Kijk naar de foto bovenaan deze pagina! De mensen op de NoordPool zitten nu continu in het donker, daar ga je pas van mijmeren; peins, peins…

Terry
Volgens onze koningin zijn Internetcontacten inferieur aan echte ontmoetingen met vrienden en familie. Ik ben het niet eens met deze antieke dame uit een vroeger tijdperk.
Als mijn vriend Terry Baldwinson uit Leeds zou komen te overlijden, dan zou ik in staat zijn om zijn begrafenis te gaan bezoeken, ook al ken ik hem alleen via de bits en de bytes, die hij naar mij stuurt en ook al heb ik hem nog nooit in real life ontmoet. “Tijd om hem NU op te zoeken” zeggen mijn vrienden dan… ☺Tja, tuurlijk, virtuele contacten kunnen de echte ontmoetingen natuurlijk nooit vervangen

Mijmer. Mijmer…Verrek, ik heb ineens geen werk meer…weinig inkomen…shit, what happened?.
Dit was een raar jaar. Ik geloof dat ik nog in de rouw ben. Al die leuke foto’s, die ik de afgelopen jaren maakte op mijn werk in de tv-studio’s komen stuk voor stuk voorbij op mijn screensaver. Ik begin weerstand te voelen tegen de plaatjes, die mij zo pijnlijk goed herinneren aan andere tijden. Betere tijden? Neuh, uh…nee, uh, weetniet

Steeds meer mensen zijn het afgelopen jaar overgestapt op FaceBook en hebben vaak hun Hyves account opgezegd. Dat lijkt niets bijzonders, maar FaceBook wordt een tweede Google, wat ik je brom, IS het al. “Welke andere community?”
De hele wereld verbonden via een apparaat, dat tien jaar geleden slechts nog werd gezien als een speeltje voor pukkelige pubernerds

Mijmer, mijmer…Als ik een uitzending zie, die uit Studio Plantage komt, denk ik “Daar hoor IK nu te zitten”. Ik blijf me er ongemakkelijk bij voelen, dat een ander mijn werk doet. Grrr...Grote kans, dat het een stagair is, die ik met zoveel enthousiasme begeleid heb, zuur…Maar ik gun die kinderen het beste. Denk, denk, IS dat echt zo?

Afgelopen jaar kocht ik mijn eerste smartphone. Via een constant aanwezige Internet verbinding ben ik nu 24 uur per dag online.
Vannacht sliep ik bijna, toen ik op mijn iPhone een FaceBook notificatie hoorde en toch nog maar even vanuit mijn bed een reactie teruggaf...
Man, het moet niet veel gekker worden! Dit doorbreekt mijn veilige afstand tot de boze buitenwereld als ik in mijn bed lig te mijmeren over die voortsnellende grote wereld met al die mensen er op, al die gevaren, ontwikkelingen en onzekerheden, terwijl ik mezelf dan toch wel even als de enige aardbewoner wil beschouwen…

Eigenlijk zou ik...

Snurk, snurk…een mens peinst wat af….Mmm, lekker bedje


Willem