Geslaagd!

Ik hoop niet, dat ik op mijn ouwe dag belerend wordt, maar die kans wordt steeds groter...

Kijk, kindertjes…, in mijn tijd (daar ga ik al)…hadden wij geen brugklas en geen keuzepakketten. Wij moesten de eerste drie jaar op de MULO alle vakken leren. Dus zowel de exacte als de softe. Na die drie jaar moest je wel kiezen tussen MULO A (met boekhouden) of MULO B (met wiskunde, natuurkunde en scheikunde) Ook kon je een verzwaard examen doen. Dan kreeg je extra lessen in de exacte vakken. Dat deed ik, maar daar was ik niet goed genoeg in, alleen de wiskunde ging goed. Uiteindelijk deed ik MULO A + wiskunde. Boekhouden liet ik vallen, ondanks de uitgebreide hulp van mijn vader, die zelf boekhouder was.

Evengoed moesten wij in 13 (!) vakken examen doen. In twee dagen. De eerste dag deed je alle schriftelijke examens; op een wildvreemde school in Amsterdam, terwijl ik in Weep op school zat. Geen leraren dus, die je stiekum konden helpen (niet, dat dat nu wel gebeurd, natuurlijk ) Alles op één dag dus.

De tweede dag, een week later, deden we alle mondelinge vakken achter elkaar (oa. 4 talen). Aan het eind van die dag kreeg je direct te horen of je geslaagd was. Niet zenuwslopend wachten op een spannend telefoontje, maar direct zekerheid in het tijdperk zonder computers!

's Avonds waren de examenfeesten. Meervoud ja, want iedere leerling gaf zijn of haar feest op diezelfde avond. Met de brommer reden we alle woonplaatsen af, steeds dronkener wordend. Nou ja, ik niet, want ik dronk toen nog niet. Maar ik weet nog, dat mijn ouders verbouwereerd achterbleven, toen de hele meute onze tuin weer verliet na een half uurtje, haha. Volgend feest! We brommerden zelfs naar Nigtevecht, overal ouders met volle bierkratten en aangebroken zakken chips achterlatend.

Enfin, zó ging dat vroeger (1971). Anders dan nu, denk ik. Alleen die schooltas aan de vlag, dat deden wij toen ook al.

Ik mag gaan studeren!

28 november 2010 ging ik met een oud-collega naar een open dag van het CMM (College of MultiMedia @Amsterdam *). Dankzij deze, inmiddels goeie, vriendin woonde ik workshops bij over de opleidingen WebDevelopment, het bouwen van websites en FCP, het video-monteren met Final Cut Pro

Ik was meteen al enthousiast over de leermiddelen en de lessen. Iedere leerling heeft er in de klas een eigen Apple iMac tot haar beschikking en ik leerde meteen al zaken, waar ik nog nooit van gehoord had en die ik meteen kon gaan toepassen

Thuisgekomen trok ik de conclusie, dat ik de opleiding eigenlijk wel moest gaan doen.
Zoals genoegzaam bekend is, bouw ik al zo’n 5 jaar websites. De software, die ik daar voor gebruik is dezelfde als op de school : Adobe DreamWeaver. Deze hobby heb ik mij eigen gemaakt als autodidact. Nadeel van deze manier van leren vind ik, dat je “gaten” in je vakkennis krijgt. Je zoekt op, wat je wilt weten en laat onbewust betere methoden en oplossingen liggen. Met een studie zou ik deze gaten kunnen dichten en in staat zijn mijn vaardigheden uit te breiden. Met als resultaat (nog ;-) mooiere flashy(!) websites en betere beroepskansen in de toekomst

Ik regelde voor 4 januari jl. een adviserend gesprek met de Cursusleider van de school. Hij gaf aan, dat ik goede kansen had om toegelaten te worden op het CMM.
Met name mijn ervaring met (software) programmeren, wat ik ook als autodidactische hobbyist deed, sprak hem aan. Cursusleider vertelde over nieuwbakken leerlingen, die nog nooit van “Variabelen” gehoord hadden (even voor de insiders, sorry). Een leerling, die zelf al software geschreven had, zou hij verwelkomen, maar ik moest nog wel een intakegesprek voeren, nadat ik me had aangemeld

Volgende stap was…het UWV toestemming vragen om te mogen studeren.
Ik krijg voor 40 uur per week een WW uitkering en dus moet ik ook 40 uur per week beschikbaar zijn voor werk. Dat is de wet en daar zal ik, zoals iedereen, rekening mee moeten houden.
Toen ik mijn werkcoach bij het UWV, die ik gewoon “Coach” zal noemen, belde om een afspraak te maken met haar, moest ik meteen maar aan de telefoon uitleggen, waar het om ging. De reactie van Coach was : Nee, kan niet en ik vertel je maar vast, dat we niet meer financieel kunnen bijdragen aan opleidingen.
ZO!
Daar kon ik het mee doen. Geen afspraak met haar en mijn hoop en goede humeur de grond ingeslagen. Na zoveel tegenslag en twijfel de laatste tijd kwam dat hard aan. Vandaar mijn trieste uitroep in mijn vorige blog „No Blog today"…
Overigens mocht ik nog wel mijn voorstel in mijn WerkM@p (*) stoppen, waarover straks meer

19 januari jl. stuurde ik via hun site een uitgebreide mail aan Coach over mijn voornemen, stelde daarin de vragen over mijn mogelijkheden en wachtte af

Ik raadpleegde ondertussen goede vrienden over mijn situatie. Men raadde mij aan om sollicitaties aan ICT bedrijven naar het UWV op te sturen en toch brutaal om een vergoeding te vragen.
Ik voelde me beroerd, omdat ik moest dealen over zaken, waar ik geen verstand van had met mensen, die ik niet kon inschatten en wachtte nog steeds op een antwoord

Afgelopen vrijdag wilde ik toch wel eens weten, waar ik aan toe was. Communicatie met zo’n overheidsinstelling als het UWV gaat niet vanzelf. Je krijgt een webpagina bij hen, waarmee je alle contacten onderhoudt : de zogenaamde WerkM@P. Inloggen doe je met je nieuw verworven DigiD code. Deze website is zeer onpraktisch in de omgang, wat trouwens ook door Coach beaamd wordt. Wanneer je eindelijk ingelogd bent, staat er altijd een bericht op, over het weer offline geweest zijn van de website en de kostbare documenten, die weer verloren gegaan zijn.
Ook staat er een telefoonnummer van Coach vermeld. Maar als je dat belt, krijg je de overbekende meneer CallCenter…”Kies 1, als u een ondernemer bent. Kies 2 als u ons wilt ombrengen. Kies 3 als…” Vervolgens mocht ik voor de zoveelste keer in mijn leven mijn geboortedatum opgeven; ik ken hem al bijna uit mijn hoofd, hahaha.
CallCenter zei, dat Coach niet bereikbaar was. Hij zou haar de opdracht geven om mij binnen 24 uur terug te bellen, wat door het ingesloten weekend neerkwam op uiterijk maandag 13:15H…
”Belt u ons niet! Wij bellen U toch ook niet?” :-(

Maar verdomd! Maandag jl., rond 12:00H werd ik gebeld door Coach. En het werd nog een vriendelijk gesprek ook. Ze begreep mijn situatie en…..
IK KREEG TOESTEMMING!
Dit ging een stuk makkelijker dan ik dacht. Nix vacatures opsturen, gelukkig

Maarrrrr…geld was er dus echt niet voor me. Jammer eigenlijk, dat je je leven lang betaalt voor geldpotjes, die tegen de tijd, dat je er aanspraak op wil maken, leeg zijn.
Ik kan nog wel een loopbaanbegeleiding krijgen en een workshop “Webmaster in zijn eigen eenmansbedrijf met behoud van WW”, zo beloofde Coach verontschuldigend

Er viel echt een last van mijn schouders. Ik had wekenlang tegen dit gesprek op gezien. Ik kan het heel slecht hebben, als mensen mij koeioneren(), maar dat was dus niet nodig geweest. Ik kon van start gaan, heerlijk

Zoals ik al eens eerder in een blog schreef; ik heb mijn leven lang als een aaneenschakeling van verplichtingen gezien. Nu ga ik eindelijk eens iets doen, waar ik zelf voor gekozen heb!
De teleurstelling van mijn ontslag is veranderd in een kans om hoger op te komen en dat werd wel een keertje tijd

Na alle felicitaties op FB(ruim 40!) kreeg ik meteen al een aanbod om een site te gaan bouwen voor een klant, maar dat heb ik even op de lange baan geschoven. Nu eerst maar eens mijn skills verbeteren

De opleiding „MultiMedia Engineer” bestaat uit 3 modules en eind deze maand start Module 1 “WebDevelopment”. Ik moet dus nog een intakegesprek voeren, maar CursusLeider zag daar geen obstakels voor me

En wat ga je dan daarna doen, Willem? Ik weet het nog niet precies, natuurlijk, maar ik zou idd een bedrijfje kunnen oprichten, waar ik met behulp van prettige, vakkundige en aardige mensen mooie en goeie websites zou kunnen leveren.
Ik zou het heerlijk vinden, om mijn eigen standaard van kwaliteit en dienstverlening in een eigen zaak toe te kunnen passen.
…Misschien start ik wel een FaceBook voor Muiden, klein beginnen, haha

Ik heb nu weer een rol in het leven. Ik wist vroeger niet, dat ik dat zo belangrijk zou vinden, maar om de vraag “Wat doe je?” te beantwoorden met “Studeren” bevalt me nu al uitstekend!

Willem, 1 februari 2011


* Link naar CMM
* Link naar WerkM@p

No blog today

Ik zou wel een blog willen schrijven

Uiteraard zou dat weer moeten gaan over mijn ervaringen als werkloze en mijn huidige plannen om weer te gaan studeren. Maar ik ben veel te lui, balorig en chagreinig daarvoor

Ik heb nergens zin in. Ik voel me nog te moe om koffie te zetten of om dit stukje verder te schrijven

K*t UWV (!) zeikerds…was ik net zo positief, willen ze mijn voorgenomen opleiding saboteren &^%#$@

Later dan maar…

Willem

Een nieuw jaar

Het is maandag 3 januari en ik moet even afkicken van alle gezelligheid. De kerstversiering hangt nog, but the party is over

Jarenlang zag ik tegen de maand december op, omdat ik altijd afhankelijk was van mijn planner om met de feestdagen vrij te kunnen hebben. “Werken met de feestdagen hoort nu eenmaal bij dit bedrijf”, werd er dan bestraffend gezegd, als ik weer eens mopperde. Yeah, I know, maar dat troostte mij nooit. Nu had ik daar dus voor het eerst niets meer mee te maken en dat beviel me prima!
En, zoals het er nu voor staat, ben ik zelfs eindelijk eens vrij tussen Nieuwjaar en Kerst, oud geintje, haha

Mijn vriendin Jolanda had twee weken vakantie en ik ervoer de afgelopen tijd ook als zodanig. Alsof ik ook vakantie had

Zonder baan heb je vreemd genoeg ook geen vrije weken meer, geen snipperdag, niet eens even een uurtje pauze, aangezien deze begrippen gerelateerd zijn aan die bijzondere tijdsinvulling, die werk heet.
Het gelukzalige gevoel om even de tijd voor jezelf te hebben overvalt me niet meer. Dit alles is een kwestie van bewustzijn, leer ik mijzelf

Nu iedereen FaceBook weer even achter zich laat met de opmerking “Weer aan de slag” of zoiets, ben ik me zeer bewust van het feit, dat ik ook vandaag weer vrij ben. “Vrij”, maar zo voel ik dat dus niet

Op het werk was de eerste week van januari er altijd 1, waarin je iedereen weer “voor het eerst “ tegenkwam en waarin ik probeerde te onthouden, wie ik al gehad had met mijn oprechte “Gelukkig NieuwJaar”, “De beste wensen” en “Al het goede” om maar een beetje te varieren op hetzelfde thema. Altijd gemeend, maar na een paar dagen ook wel weer genoeg.
“Mag ik je nog de hand schudden”? “Jawel, na een week houd ik er mee op, maar voor jou maak ik een uitzondering, hoor”. Cliché werkgrapjes

Het zijn ongeschreven wetten, die we volgen. Elke dag “goeiemorgen” en elk jaar een keer “Happy NewYear”, je kunt er niet onderuit en zo hoort het ook, hoewel we ons er ook in 1 keer van af zouden kunnen maken door elke pasgeboren baby „Prettig leven” te wensen...

Voor het eerst maak ik dat alles niet mee. Daarentegen kwam ik nu mijn onderbuurman tegen en met hem voltrok het proces precies zoals beschreven; gelukwensen aan elkaar en een praatje. Die buurman had ik niet ontmoet, als ik op mijn werk was geweest, denk ik dan maar. Het verschuift

Mijn sociale leven is verschoven naar mijn huis en naar het cafe. Niet noodzakelijk met drank trouwens; ik ga ook vaak gewoon even in de pub koffie drinken met mijn maten om bij te praten. Dit is geen verantwoording afleggen, maar toch…haha.
“Thuis zitten” is, wat alcohol betreft, overigens wel gevaarlijk voor notoire innemers … I deal with it, ook al heb ik genoeg hobby’s

6 van de 38 maanden uitkering zijn al weer voorbij, het gaat hard. Morgen heb ik een adviesgesprek met een school. Ik denk er over na om een opleiding te gaan volgen. Nadere details zullen spoedig volgen, maar ik zou het wel prettig vinden om weer “verplichtingen” te hebben, hoe gek dat misschien ook klinkt uit mijn mond.
Ik, die zo vrij wilde zijn, haha

Zoals ik al in een eerder blog vertelde, heb ik altijd gedroomd over “totale vrijheid” (whatever that should be). Na een half jaartje studeren op dit begrip, ben ik er nog steeds niet uit, hoe die vrijheid er uit zou moeten zien, maar ik vermoed, dat een opleiding weer wat meer inhoud zou geven aan mijn leven

Moet dat dan : “inhoud”? Tuurlijk, dat weet iedereen, alleen… is dat dmv. werk, je gezin, je kinderen, je hobby’s, de computer, social networks, je filosofieën, de kroeg? Een combinatie van al die zaken, waarschijnlijk. Ik trap hier een paar open deurtjes in, geloof ik, maar het zijn de gedachtensprongetjes, waar ik me momenteel mee bezig houd

Wat zal het nieuwe jaar mij brengen, geen idee, maar ik ben heel benieuwd. Hoe zal het mijn dierbaren vergaan? Hoe zullen mijn relaties met oud-collega’s zich ontwikkelen? Heb ik echt afscheid genomen van de tv-wereld, waar ik 31 jaar vertoefde?
Hoe zal het met mijn bejaarde ouders verder gaan?
Zal ik alsnog gevraagd worden om te komen freelancen in mijn oude vak en hoe zal ik daar mee omgaan?
Gaat het mijn jongste broer lukken om op zichzelf te wonen? Zal hij weer met me om willen gaan? En kan ik dat nog?

Ook dit jaar zal weer veel zorgen met zich meebrengen, maar natuurlijk ook weer een mooie lente en veel prettige ontmoetingen met mooie mensen, denk ik, hoop ik, (Deo volente, Inshalah, etc… :-)

Op het eerder genoemde FaceBook stromen inmiddels de hartverwarmende en bemoedigende woorden binnen na mijn cri du coeur (niet iedereen is kennelijk aan het werk ;-), merci mes amies!

Ik wens een ieder een gezonde, voorspoedige en bevredigende, harmonieuze toekomst


Ok, ik ga meer weer eens verder met mijn boek, tijd zat!

Willem

Link :
FaceBook „cri du coeur"

Mijn wereld

Muiden, middelpunt der Aarde


Het is donker buiten en de gordijnen zijn dicht.

Hier lig ik te mijmeren op mijn bank voor de televisie, die uit staat. Het zijn de donkere dagen voor Kerst, zo noemt men dat. Kun je wel zeggen!

Ik ben op dit moment alleen. Alleen met mijn gedachten in een donkere kamer. Doorgaans staan er gezellig minstens 3 beeldschermen aan in mijn huiskamer, maximaal 6(!), maar nu even niet
Tijdens mijn vroegere werk keek vaak op zo’n 10 schermen, of meer en als ik dan thuis kwam zette ik mijn computerschermen aan en mijn tv. Aan beelden heb ik nooit gebrek gehad, haha

Mijmer, mijmer…Onze grote thuisplaneet met een omtrek van ruim 40.000 km suist met 1600 km/h door de kosmos. Maar ik zie hem niet. En ook die 6.79 miljard mensen niet, die er volgens Wikipedia op rond moeten lopen. Dat zijn wel erg veel mensen in mijn omgeving…
Toch zie ik ze niet. Lekker rustig, maar ook een enge gedachte, dat er maar 1 hoeft te zijn, die bij me wil inbreken, mijn familie iets aan wil doen of missschien nu al bezig is om mijn auto te stelen, zucht

Via mijn beeldschermen kan ik wel de hele wereld zien. Gisteren had ik heel luxe en prettig een langdurige live beeld/audio-verbinding met mijn vriend in Keulen en ondertussen schreef ik heen en weer met een leuke vrouw op Kreta, die ik nog nooit ontmoet heb

Mijmer, mijmer…Ik heb al mijn hele leven die vreemde gedachte bij me, dat als je mensen niet ziet, ze er op dat moment ook niet zijn. Beetje zoals kleine kinderen redeneren. "Als je je handen voor je gezicht doet, dan zien anderen jou ook niet". Grappig. Waarom denk ik dat altijd? Misschien vind ik die gedachte wel rustgevend, geen gevaar, even geen verantwoording afleggen aan al die mensen, die jou een goed hart toedragen…of niet…

Het laatste jaar ben ik steeds actiever geworden op FaceBook. Ik heb inmiddels een discussiegroepje van zo’n tien man/vrouw. Internationaal. Mijn gesprekspartners wonen in Noord Amerika, Polen, Portugal, Engeland, Belgie, Canada en Schotland. Via groepsmailtjes spreken we met elkaar over allerhande onderwerpen en we leren elkaar steeds beter kennen.
Mijn intentie is om met elkaar over serieuze onderwerpen te praten, maar meestal ontaardt het in wederzijdse aanhankelijksbetuigingen, nu ja, ook goed, haha

Mijmer, mijmer…Heeft een bol een centrum? Ja? Dan weet ik wel, waar dat middelpunt zich, wat mij betreft, bevindt :
@de laatste barkruk /van de nieuwe bar/caféOmeKo/Muiden/Nederland/Europa/de Wereld/ons zonnestelsel/de Melkweg/de Kosmos/????? Haha
Kijk naar de foto bovenaan deze pagina! De mensen op de NoordPool zitten nu continu in het donker, daar ga je pas van mijmeren; peins, peins…

Terry
Volgens onze koningin zijn Internetcontacten inferieur aan echte ontmoetingen met vrienden en familie. Ik ben het niet eens met deze antieke dame uit een vroeger tijdperk.
Als mijn vriend Terry Baldwinson uit Leeds zou komen te overlijden, dan zou ik in staat zijn om zijn begrafenis te gaan bezoeken, ook al ken ik hem alleen via de bits en de bytes, die hij naar mij stuurt en ook al heb ik hem nog nooit in real life ontmoet. “Tijd om hem NU op te zoeken” zeggen mijn vrienden dan… ☺Tja, tuurlijk, virtuele contacten kunnen de echte ontmoetingen natuurlijk nooit vervangen

Mijmer. Mijmer…Verrek, ik heb ineens geen werk meer…weinig inkomen…shit, what happened?.
Dit was een raar jaar. Ik geloof dat ik nog in de rouw ben. Al die leuke foto’s, die ik de afgelopen jaren maakte op mijn werk in de tv-studio’s komen stuk voor stuk voorbij op mijn screensaver. Ik begin weerstand te voelen tegen de plaatjes, die mij zo pijnlijk goed herinneren aan andere tijden. Betere tijden? Neuh, uh…nee, uh, weetniet

Steeds meer mensen zijn het afgelopen jaar overgestapt op FaceBook en hebben vaak hun Hyves account opgezegd. Dat lijkt niets bijzonders, maar FaceBook wordt een tweede Google, wat ik je brom, IS het al. “Welke andere community?”
De hele wereld verbonden via een apparaat, dat tien jaar geleden slechts nog werd gezien als een speeltje voor pukkelige pubernerds

Mijmer, mijmer…Als ik een uitzending zie, die uit Studio Plantage komt, denk ik “Daar hoor IK nu te zitten”. Ik blijf me er ongemakkelijk bij voelen, dat een ander mijn werk doet. Grrr...Grote kans, dat het een stagair is, die ik met zoveel enthousiasme begeleid heb, zuur…Maar ik gun die kinderen het beste. Denk, denk, IS dat echt zo?

Afgelopen jaar kocht ik mijn eerste smartphone. Via een constant aanwezige Internet verbinding ben ik nu 24 uur per dag online.
Vannacht sliep ik bijna, toen ik op mijn iPhone een FaceBook notificatie hoorde en toch nog maar even vanuit mijn bed een reactie teruggaf...
Man, het moet niet veel gekker worden! Dit doorbreekt mijn veilige afstand tot de boze buitenwereld als ik in mijn bed lig te mijmeren over die voortsnellende grote wereld met al die mensen er op, al die gevaren, ontwikkelingen en onzekerheden, terwijl ik mezelf dan toch wel even als de enige aardbewoner wil beschouwen…

Eigenlijk zou ik...

Snurk, snurk…een mens peinst wat af….Mmm, lekker bedje


Willem

De kloof

“People are the companies’ greatest assets”

Zojuist zag ik een aflevering van “Undercover boss”

In het programma “daalt” de directeur van een bedrijf af naar de werkvloer om een ander perspectief op zijn bedrijf te leren zien. Hij trekt zijn Armanipak uit, laat zijn baard staan, doet een wollen mutsje op en gaat bijna op een echte arbeider lijken. Hij werkt aan de lopende band, maakt wc’s schoon of doet ander zwaar en vaak smerig werk.
Hij leert, onverwacht door hemzelf, dat zijn laagbetaalde en slecht gewaardeerde medewerkers trots zijn op hun werk en hun gezamenlijke bedrijf.
Na afloop worden de gefilmde medewerkers naar het hoofdkantoor gehaald en krijgen, zenuwachtig als ze zijn, bij het demasqué ineens allerlei complimenten te horen

Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten kijken

Waar komt toch die kloof vandaan tussen leidinggevenden en de mensen “op de vloer”?

De motivatie en trouw van personeelsleden aan een bedrijf wordt vaak onderschat. Ten onrechte wordt er gedacht, dat inhuurmensen ideaal voor een bedrijf zijn, omdat ze niet continue op de loonlijst staan en dus in slappe tijden zelf met de gebakken peren komen te zitten en niet de aandeelhouders.
Dit is niet waar

Juist een vaste verbinding met het bedrijf motiveert mensen om hun stinkende best te doen en zodoende betere resultaten te behalen. Complimenten van de directe chef hebben grote waarde voor vast personeel

Er is veel veranderd. Ik ken nog een verhaal, van toen ik bij Philips werkte. De grote baas van Philips Telecommunicatie kwam een kijkje nemen in de Mechanische Werkplaats. Iedereen wist het en had zijn vloer piekfijn schoongeveegd. Behalve Bram, die ook nog eens de mooiste werkstukken maakte van iedereen. “ Jij bent zeker de enige, Bram, die hier gewerkt heeft vandaag?” vroeg de directeur. Hij wist dat je rond een draaibank nooit een schone vloer kon hebben…En er bestond nog een goede relatie tussen “hoog en laag”

Managers, die verstand hebben van het werk, waarmee de winst geboekt moet worden, zijn zeldzaam geworden en medewerkers zijn vakjes in een Exelstaat. Je stopt er salaris in en via een formule (100% salaris + rendement) op het vakje moet er meer geld uitkomen. Is dat resultaat, via Jaarurennorm en Billable (géén zelfstandig naamwoord!), te laag, dan ben je niet waardevol en gaat de werkgever op den duur via slinkse wijzen afscheid van je nemen.
Dat een bedrijf ook het doel heeft om met behulp van goeie vakmensen iets moois af te leveren telt niet meer

Dit alles in schrille tegenstelling tot mijn werkelijkheid. De collega’s, die ik gekend heb en de mensen in het bedoelde tv-programma zijn heel loyaal aan hun bedrijf en zeer ingenomen met hun werk, hoe zwaar en smerig soms ook.
Vroeger had je de Ideeënbus, waarmee iedereen zijn bijdrage kon leveren aan verbeteringen in het arbeidsproces. Het werd toentertijd kennelijk door de leiding waardevol gevonden om te horen, wat de betrokkenen wilden verbeteren aan hun werkproces. Het mes sneed aan twee kanten

Vanuit de kantoren, die gelegen zijn op ivoren torens in afgelegen donkere jungles, lijkt het wellicht zo, dat lager opgeleiden domme ongeïnteresseerde loonslaven zijn, die zich het liefs ziek melden.
Ook dit is niet waar

Misschien is het ook wel niet waar, dat “managers” er allemaal zo over denken, maar die moeten zichzelf dan maar verdedigen. Mijn ervaring is dat de kloof tussen witte boorden en t-shirts groot is en dat daar zonder integere en geloofwaardige tv-programma’s als “Terug naar de vloer” oid. ook geen verandering meer in zal komen.
Jammer, dat de trouw, betrokkenheid, trots, toewijding en loyaliteit van mensen op de vloer tegenwoordig zo slecht ingeschat en zo moeilijk begrepen wordt door diegenen, die het daar juist van moeten hebben, als zij het bedrijf tot een prettige werkgever willen maken, waar iedereen dan ook nog eens financieel beter van wordt (in die volgorde, dus)

De hoofdpersonen in het tv-programma kunnen hun ogen en oren niet geloven, als zij ineens door de belangrijkste chef in het zonnetje gezet worden en ik voel met hen mee.
Het is werkelijk hartverwarmend om een mooie band te zien ontstaan tussen twee mensen, die uiteindelijk hetzelfde doel nastreven, ook al leefden ze aan weerszijden van een kloof.
Maar het blijft tv, de werkelijkheid is weerbarstiger

Het is december en eerdaags zullen de oekazes over "meer je best doen, meer meedenken, nog winstgevender worden” wel weer zonder kerstpakket en zonder eindejaarsuitkering op de mat van het plebs vallen…

Tja, waar komt die kloof vandaan? Ik weet het niet, maar die kloof kan alleen geslecht worden door betrokken, warme, vriendelijke en mooie mensen…van beide berghellingen

Ik weet inmiddels, dat “werk” een veel belangrijker rol speelde in mijn leven dan ik bewust was (…zolang ik een baan had :-).
Ook ik was ooit trots op mijn bedrijf en mijn vak, maar daar zit nu niemand meer op te wachten,

Willem, 9 december 2010

Teleurstelling

Wederom heb ik een teleurstelling moeten verwerken

Begin september jl. ging ik met de huidige chef “Beeld” praten van mijn vorige werkgever. Ik vroeg hem, of ik door hem eventueel ingehuurd kon worden als freelance beeldtechnicus. Ik gaf aan, dat de regisseur en productiemensen van Holland Sport aangegeven hadden, dat zij mijn vertrek betreurden en mij graag terug wilden als vaste man bij hun programma

De chef zou mijn vraag in behandeling nemen, maar gaf aan, dat hij nog druk was met zich inwerken in zijn nieuwe baan. Het kon wel even duren, voordat ik antwoord zou krijgen

Gisteren belde hij mij dan op en vertelde me, dat zijn chef het niet zit zitten met me “gezien ervaringen in het verleden met mij”…

Ik heb sinds 1990 met veel plezier in Studio Plantage gewerkt en bouwde daar een goede werkrelatie met mijn klanten op. Er is nooit iets naars voorgevallen en regisseurs werkten graag met me. Wat die “ervaringen” zijn is mij dus een raadsel

Dit alles doet weer pijn en ik voel me “aangeschoten wild”. Ik begin me nu af te vragen, wat er nog meer achter mijn ontslag stak, maar dat zal ik wel nooit te horen krijgen

Het is een vreemde gewaarwording om voor de tweede keer door hetzelfde bedrijf afgewezen te worden en daar dan weer van te schrikken; ik had tenslotte alle narigheden al verwerkt, dacht ik

Rest mij te zeggen, dat de chef Beeld zeer welwillend was, maar hij moet zich dus ook schikken naar hogere inzichten. Ik bedank hem voor zijn inzet in deze en ga mij verder beraden op mijn toekomst