Teleurstelling

Wederom heb ik een teleurstelling moeten verwerken

Begin september jl. ging ik met de huidige chef “Beeld” praten van mijn vorige werkgever. Ik vroeg hem, of ik door hem eventueel ingehuurd kon worden als freelance beeldtechnicus. Ik gaf aan, dat de regisseur en productiemensen van Holland Sport aangegeven hadden, dat zij mijn vertrek betreurden en mij graag terug wilden als vaste man bij hun programma

De chef zou mijn vraag in behandeling nemen, maar gaf aan, dat hij nog druk was met zich inwerken in zijn nieuwe baan. Het kon wel even duren, voordat ik antwoord zou krijgen

Gisteren belde hij mij dan op en vertelde me, dat zijn chef het niet zit zitten met me “gezien ervaringen in het verleden met mij”…

Ik heb sinds 1990 met veel plezier in Studio Plantage gewerkt en bouwde daar een goede werkrelatie met mijn klanten op. Er is nooit iets naars voorgevallen en regisseurs werkten graag met me. Wat die “ervaringen” zijn is mij dus een raadsel

Dit alles doet weer pijn en ik voel me “aangeschoten wild”. Ik begin me nu af te vragen, wat er nog meer achter mijn ontslag stak, maar dat zal ik wel nooit te horen krijgen

Het is een vreemde gewaarwording om voor de tweede keer door hetzelfde bedrijf afgewezen te worden en daar dan weer van te schrikken; ik had tenslotte alle narigheden al verwerkt, dacht ik

Rest mij te zeggen, dat de chef Beeld zeer welwillend was, maar hij moet zich dus ook schikken naar hogere inzichten. Ik bedank hem voor zijn inzet in deze en ga mij verder beraden op mijn toekomst

Terug naar de vloer

Inmiddels heb ik al weer 5 maanden niet gewerkt. Gisteren ging ik op uitnodiging van mijn vriend en oud-collega Dick Kamphuis voor het eerst een kijkje nemen in de WesterGasFabriek(*) in Amsterdam, de nieuwe studio, die opvolger had moeten worden van mijn geliefde Studio Plantage. Plantage draait (toch) nog een jaartje door, maar “De Wereld draait door” en “Pauw & Witteman” worden nu wel vanuit de “WesterGas” uitgezonden

Op een stormachtige avond ging ik met Jolanda naar Amsterdam. We kwamen aan op een totaal onbekend terrein in het donker en in een razende storm. Hoe vreemd kan een kat zich in een pakhuis voelen? De omgeving, de gebouwen en de technische ruimtes...alles was vreemd voor me

Maar eenmaal in gesprek met al die oude bekenden voelde ik me al gauw weer een beetje thuis. Sommige mensen groetten mij minzaam, zoals je mensen groet, die je elke dag ziet. Waarschijnlijk hadden ze geen idee, dat ik al zolang weg ben. Zo gaat dat begrijpelijkerwijs in deze wereld, waar je soms maandenlang niet met elkaar werkt :-)

Maar de meeste begroetingen waren hartverwarmend. Ik voelde me een beetje het verloren kind, dat uiteindelijk weer eens papa en mama opzoekt. Ik beschouw veel oud-collega’s van me als vrienden. Sommigen hebben mij inmiddels thuis opgezocht en een aantal bezoekt zelfs bijeenkomsten van Willem’s BorrelClub(*)

Het studiogebouw ziet er mooi ingericht uit (de buitenkant ga ik in de zomer wel eens bewonderen). Ik weet natuurlijk niet, hoe alles er bij stond, toen de boel werd overgenomen, maar ik kan me heel goed voorstellen, hoeveel werk er verricht is om 2 studio’s, een restaurant/bar, montageruimte, klima enz. te realiseren in een gebouw, dat daar nooit voor bedoeld is geweest

Mijn grootste belangstelling ging natuurlijk uit naar de technische ruimtes en met name de techneuten daarin. Dick ontving ons hartelijk, hoewel hij, volgens zijn zeggen, net die dag wat drukker was met storingen ed. dan normaal. Niets bijzonders, dat hoort bij de dagelijkse routine. (ook in ziekenhuizen “prutsen” onderhoudstechnici met de spullen, die ons in leven moeten houden, om maar wat te noemen)

Hans Leideritz was shader van dienst en Martine van der Scheer “deed het licht”. Maurits Harmsen zat aan de prachtige tape-op positie. Het weerzien was heel prettig, maar ook wel verwarrend voor me. De sfeer in de CKK (CameraControleKamer) was ouderwets gezellig en niet veranderd, maar alle apparatuur wel. Het shaden op de “plastic” vergelijkmonitor zou me echt zwaar vallen.
Het gezamenlijk kletsen over van alles en nog wat (met name over iPhone apps...) heb ik wel gemist. Tegenwoordig heb ik na een paar dagen thuis (computeren) echt de behoefte om mensen te ontmoeten en gewoon even bij te kletsen (en ga dan dus maar naar de kroeg, die ik niet meer kan betalen, haha). Ik heb de sociale functie van werken lange tijd onderschat, moet ik nu bekennen...

Technisch ziet het er allemaal perfect uit, maar de algemene klacht was toch wel, dat de sfeer nog lang niet die van Plantage heeft bereikt en andersom, dat Studio Plantage de twee VARA programma’s wel mist. Niet vreemd, aangezien we er met z’n allen 20 jaar over gedaan hebben om van Plantage te maken wat het was

Ik heb een mooie avond gehad met een klein deel van al die goede collega’s van vroeger, Dicky bedankt!
Het was fijn, om de sfeer weer te proeven en om vakmensen zoals Martine, Hans, Alex, Dick, Pieter, Caroline, Paul, Shanne, Justus en noem maar op weer bezig te zien met waar zij met zoveel liefde voor hun vak zo goed in zijn

Ik heb lange tijd gedacht, dat de WesterGas voor mij geen freelance optie zou zijn, maar daar denk ik nu wat genuanceerder over...dus wie weet?



Willem, 12 november 2010

* Links :
WesterGasfabriek in Het Parool
www.willemsborrelclub.nl
www.omroepfoto.nl/
Foto's bij "Terug naar de vloer"