Dat is, buiten de ervaring om ontslagen te worden, op zich al een vreemde gewaarwording.
Lange tijd heb ik het leven als een aaneenschakeling van verplichtingen gezien
Toen ik 4 jaar oud was, nam mijn tante Bep mij mee naar de kleuterschool. Ik was een “late leerling” (jarig in oktober) en van mijn moeder hoefde ik nog niet naar school, maar mijn tante, die ouder was dan mijn moeder, besliste dat er een einde kwam aan mijn vrije leventje als kleuter. 4 jaar van mijn leven hoefde ik helemaal niets, maar daar kwam nu ongevraagd een einde aan…
Kleuterschool, lagere school, MULO, PhilipsSchool, Philips en NOS/NOB/DutchView…Alles volgde elkaar naadloos op en ik bleef maar filosoferen over absolute vrijheid. Ik weet al lang, dat vrijheid niet bestaat, al was het maar omdat ieder mens en ieder dier moet werken om in leven te blijven… (…en ook rijke mensen hebben zo hun zorgen ;-)
Ik had geen hekel aan school en ook werken heb ik niet altijd vervelend gevonden, maar zoals het cliché wil “gaat er wel heel veel tijd inzitten”. Ik vond werk nog al eens een “hinderlijke onderbreking” (nog een cliché) van het bezig zijn met mijn hobbies. Maar als ik na mijn werk dan weer naar huis reed, verheugde ik me destemeer op mijn computer, die thuis geduldig op me wachtte
En nu…voor het eerst sinds mijn kindertijd, heb ik drie maanden van mijn leven aan mezelf kunnen wijden! Ik beschouw dat feit op zich als een enorme luxe. Ik weet van vrienden in de kroeg, dat velen in een zwart gat vielen na hun ontslag of pensioen. Ze gingen dan maar uit verveling in het café zitten met teveel biertjes… Ikke niet, haha (hoewel ik die hobby ook nog steeds bezig, maar dan voor de gezelligheid en om toch nog een beetje onder de mensen te zijn, goeie smoes, nietwaar? ;-)
Maar de schaduwzijde van dit alles is, dat ik nu maar een schamel inkomen heb. Iets meer dan bijstand zou ik het willen noemen; zonder een bedrag aan te geven. En dat feit begint langzamerhand tot me door te dringen. Mijn banksaldo boert nu toch echt achteruit
Ik ben me ineens behoorlijk bewust geworden van mijn uitgavegedrag. Als je nergens op hoeft te letten, geef je wel erg gemakkelijk veel geld uit, merk ik nu. Ik wil echt bezuinigen, maar ik schrik van allerlei betalingen, die ik vroeger zonder nadenken deed. Wat is benzine duur; wat is roken kostbaar! (nee, dat heb ik nooit een legitieme reden gevonden om te stoppen ;-)
Ik ga al mijn inkomsten en uitgaven maar tegenover elkaar zetten en bereken dan hoeveel zakgeld ik mezelf per week ga meegeven. Terug naar diezelfde kindertijd, met een kwartje zakgeld per week, waarmee mijn ouders me gelukkig wel een goed bewustzijn meegaven over geld, hoewel ik als ouwe man nog steeds alles moet terugrekenen naar die “good old” Gulden om te weten wat iets kost, haha
Ik heb nu beide zijden van de medaille gezien en denk nu, dat er een middenweg moet komen tussen mijn inkomen en mijn “vrij zijn”. Wel werken, maar geen 50 uur per week tegen een matig loon en wel uitgebreid en met veel plezier aan mijn hobbies werken, maar (helaas) niet 7 dagen per week…
Sommige oud-collega’s zijn jong overleden na een lang werkzaam leven en hebben niet kunnen genieten van hun “oude dag”. Ik heb een beetje het gevoel, dat ik met pensioen ben en leuke dingen kan gaan doen, maar zonder genoeg geld is dat ook weer een moeilijke opgave…dilemma’s, dilemma’s in het leven...
Conclusie : ik ben arm maar gelukkig en in de toekomst hoop ik een nieuwe balans te vinden tussen werk en vrije tijd
Groet van Willem
